ความรักคือตัณหา เมามายากามารมณ์ ติดบ่วงอันขื่นขม จมปลักตรมทุกวี่วัน ภาพหลอนมิวางวาย แผ่ขจายหมายเสพสรร มีอยู่ทุกชนชั้น ด้วยโทษทัณฑ์ของปุถุชน ลืมผู้ให้กำเนิด ล่วงละเมิดขาดกุศล รับกรรมอันมืดมน ให้หยาดฝนมาล้างใจ ดั่งธรรมมะมาชี้นำ เพียรจดจำพร้อมอภัย อดีตผ่านพ้นไป ฟ้าแจ่มใสเข้ามาแทน
|NdEpEndEnT 28 เม.ย. 2547 16:13 น. - ID 52299 
675
5
0
28 เมษายน 2547 16:26 น. - comment id 256179
อีกนิยามนึงของ คำว่ารัก ?!
28 เมษายน 2547 16:29 น. - comment id 256182
เห็นด้วยนะคะ
28 เมษายน 2547 18:40 น. - comment id 256267
สรุปความได้ดีค่ะ
28 เมษายน 2547 21:27 น. - comment id 256400
ความรักใช่ตัณหา หากรู้ค่าในความหมาย ความรักใช่ทำร้าย เราทำลายตัวเราเอง ความรักมีความงาม สร้างคำถามใช่ข่มเหง คำตอบเรารู้เอง เมื่อบรรเลงรักในใจ รักผู้ให้กำเนิด แสนประเสิรฐ์เกินเอ่ยได้ หยาดฝนแสนแจ่มใส เมื่อหัวใจนั้นมีรัก กลอนคุณน่ากลัวมากค่ะ ... ขออนุญาตที่ต้องถาม แต่ฉันไม่เข้าใจว่า ความรักเกี่ยวข้องกับการลืมผู้ให้กำเนิดยังไงคะ ... เป็นความรักที่ทำให้ทอดทิ้งบุพการีไป หรืออย่างไร ขอความกรุณาชี้แจงด้วยค่ะ
29 เมษายน 2547 02:10 น. - comment id 256573
ก็ยัง งง ๆ อยู่
29 เมษายน 2547 12:40 น. - comment id 256707
อ๋อไม่แน่ใจว่าคนถามจะเข้ามาอ่านอีกรอบนึงรึเปล่านะคะ แต่งกลอนนี้เพราะว่า เมื่อวันอังคาร ได้อ่านนวนนิยายเรื่องหนึ่ง ที่เค้าเห็นความรักดีกว่าบิดา มารดา ผู้ที่เลี้ยงเค้ามา เค้าไม่ได้นึกถึงตรงนั้น แต่กลับมองว่า หญิงคนนั้น ดีกว่า เหนือกว่าน่ะค่ะ
29 เมษายน 2547 12:49 น. - comment id 256720
รักมีคุณและโทษ... อารมณ์โทษหุนหัน อารมณ์รักแสนดีสารพัน หากแยกกัน .. รักได้ .. ดิบได้ดี
29 เมษายน 2547 15:22 น. - comment id 256814
อ๋อ ... เข้าใจล่ะ แหม ... คุณน่าจะเขียนอธิบายแรงบันดาลใจของกลอนนี้ไว้ที่ Source , Note ไว้หน่อยนะคะ ผู้อ่านจะได้มีข้อมูลเพิ่มเติมด้วย ^__^
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด