เทพเจ้ากับปีศาจ ผู้เก่งกาจกุมอำนาจโลกไว้นั้น ได้ต่อสู่กันอยู่ในทุกวัน ผ่านผู้คนทั้งหลายนั้นเป็นตัวแปล แบ่งแยกเป็นความดีและความชั่ว หลงเมามัวและเป็นดั่งแสงแข คอยช่วยเหลือกับคอยแต่รังแก ไม่หยุดแม้แต่เพียงนาทีเดียว คนของความดี มีชีวิตที่โอบล้อมอย่างแน่นเหนียว ลูกสนิมมิตรสหายต่างกลมเกลียว เป็นหนึ่งเดียวในนำใจกันและกัน ส่วนคนของความเลวร้าย สิ่งรอบกายดูเหมือนน่าหวาดหวั่น ทรยศหักล้างไม่ครามครัน ทำร้ายกันและกันอยู่รำไป
26 เมษายน 2547 10:22 น. - comment id 254334
^_________^ ใช้คำดีจังเลยค่ะ อ่านแล้วรุสึก..เอไงล่ะ พูดไม่ถูกฮะ ฮะ มันติดอยู่ที่ปลายนิ้ว เอาเป็นว่า เพราะ ละกันนะคะ
27 เมษายน 2547 08:17 น. - comment id 255061
In my openion, Your poem make me feel like as understand an exact reality thing in the entired world.