บุบผาดาหวัน

แก้วประเสริฐ

          เสียงเกลียวคลื่นซัดผ่านเข้าหาฝั่ง        ดั่งดนตรีทิพย์บรรเลงเพลงสวรรค์
ลมโชยพัดผ่านวารีระริกพลัน                        สายน้ำนั้นรวมตัวเข้าด้วยกัน
วันเวลาผ่านไปใจหวนคิด                             รักสนิทฝังซึ้งตรึงใจฉัน
สู้บากบั่นถนอมกล่อมเลี้ยงมัน                       หัวใจนั้นมิได้เศร้าเคล้าน้ำตา
ดีนะดีมีน้องอยู่ข้างเคียงจิต                           เป็นน้องมิตรแน่แท้ที่ห่วงหา
ชื่นในทรวงหวงจิตคิดทุกเวลา                      หล่อเลี้ยงมาด้วยหัวใจที่เธอมี
นามดาหวันมีใจแสนบริสุทธิ์                         ดุจผุดจากสวรรค์เจิดจรัสรัศมี
เธอพร้อมมูลอรรถรสที่พึงมี                           ดูเป็นศรีพึงสง่าแก่ตัวของเรา

          ด้วยรักเราทั้งสองประคองจิต             ส่งเสริมชีวิตของเรามิให้เศร้า
บำรุงรักใฝ่ปองทั้งสองเรา                            เสริมรักเราให้โชติช่วงชัชวาล
ถึงแม้นกาลผ่านมาเป็นปีแล้ว                     รักยังแน่วแนบซึ้งตรึงไพศาล
ขอให้น้องพี่มีสุขดุจวันวาน                          คงมีสักวันพี่บากบั่นมาหาเธอ
จะทำการสิ่งใดขอได้พยายามคิด                 ว่าพี่มีจิตห่วงใยในตัวเธอเสมอ
จะเจ็บไข้ได้ป่วยยากจะบำเรอ                     อย่าเผอเรอมัวสนุกทุกอารมณ์
ยุคสมัยนี้มีภัยได้ทุกสถานที่                         หมั่นตรวจตราให้ดีตามเหมาะสม
หากพลั้งพลาดไปใจคงจะระทม                    แสนขื่นขมอกพี่แหลกแตกตามไป

          พระพายพัดใบสนต้องสู่หน้า              ฉันผวาตื่นจากความฝันอันสดใส
โอ้นี่ฉันฝันกลางวันจริงเจียวไซร้                 เพราะเหตุได้รักเพื่อนเตือนจิตจำ
มันช่างซาบซึ้งตรึงหทัยสุดใดเหมือน           นี่เป็นเพื่อนยังนึกรักจนใจระส่ำ
หากได้เคล้าคู่เคียงครองต้องไม่ระกำ          กลับความช้ำเคยผ่านมาระอาใจ
พลันเดินหน้าหาหาดวักน้ำคลื่น                  จิตระรื่นยังคิดรอยฝันอันสดใส
ล้างหน้าพลางอธิษฐานสิ่งในหัวใจ                พระแม่คงคาจงช่วยให้รักได้สมอุรา
ตะวันลับขอบฟ้านภาแดงฉาน                      หมู่นกน้ำร้องก้องลั่นบนเวหา
หันหลังกลับเดินเพื่อพักซึ่งกายา                โบกมือลาวันหน้าจะมาฝันอันรัญจวน.


                                            แก้วประเสริฐ.