น้ำตาซาตาน ตอน ๑

น้ำตาซาตาน

ยังจำมั่นคืนนั้นเหมือนฝันร้าย
มีผู้ชายสี่-ห้าดุจบ้าบิ่น
บุกบุ่มบ่ามบนบ้านอย่างชาญชิน
คนทั้งสิ้นชั่วช้าคนบ้าบอ
ชุดสีดำตัวคล้ำดำทะมึน
บ้างถือปืนบ้างยืนจับตัวพ่อ
ทั้งเตะต่อยปล่อยหมัดบ้างขัดคอ
จนตัวพ่อนอนงอเลือดหลั่งริน
หลังทั้งหมดเลี้ยวลดล้าถดถอย
เด็กตัวน้อยค่อยค่อยขยับดิ้น
หลังซ่อนตัวใต้เตียงเพียงได้ยิน
เหตุทั้งสิ้นต่อหน้าน้ำตานอง
แม่กลับมาน้ำตาเป็นสายน้ำ
ปากก็พร่ำร่ำไห้ไม่เป็นสอง
แม่กับลูกกอดกันกลมตรมตรอง
ไม่หยุดร้องเมื่อหมอ...บอกพ่อตาย
เก็บความเศร้าเรื่องราวที่เจ็บช้ำ
แต่ยังจำเรื่องนั้นอย่างมั่นหมาย
ผ่านเวลาศึกษามามากมาย
สมมุ่งหมายเป็นตำรวจไม่ปวดใจ
เคยคิดวาดคาดไว้ได้เป็นครู
เหมือนดังผู้มารดาเจตนาไว้
เมื่อมีเหตุเจตนามาเปลี่ยนไป
ขอมอบใจใฝ่ดีมุ่งพลีตน 
ในใจนั้นสัญญาจะล่าตาม
ขอทวงถามความแค้นแน่นกมล
ไอ้ผู้ร้ายใจหมาที่ฆ่าคน
ไม่ยอมทนร่วมฟ้ากับซาตาน
จากตำรวจต่ำต้อยผู้น้อยค่า
ผ่านเวลาเป็นหัวหน้าประจัญบาน
สืบเสาะหาคนฆ่ามือสังหาร
ถึงจะผ่านกาลนานไม่คร้านครา
ฟ้ามีตาเห็นค่าของความดี
หลายสิบปีเริ่มมีที่ค้นหา
จนสุดท้ายจับได้ดั่งหมายตา
จากสี่-ห้าเหลือมาเพียงสองคน
สารภาพหมดใจได้เข่นฆ่า
ที่แล้วมาพวกข้าเคยฆ่าปล้น
บาปครั้งนั้นเหมือนทันในบันดล
อีกสามคนล้วนตายไม่ได้ดี
ความแค้นคั่งภายในใจไม่น้อย
จากรอคอยขอปล่อยในวันนี้
เพียงเหนี่ยวไกวิสามัญมันทันที
หลังจากนี้ทิ้งยาไว้..ให้ร้ายมัน
ไอ้ผู้ร้ายก่อนตายมิวายพร่ำ
บ่นพึมพำนำรูปมาจูบสั่น
รูปใบเก่าสีเทาเงาเป็นมัน
จึงร่วงพลันจากมือที่ถือไว้
มิคาดคิดภาพเก่าสีเทานั้น
เป็นภาพฉันตัวอวบขวบกว่าได้
นอนแนบอกผู้แม่งอแงไห้
อดสงสัยไฉนมันจึงพกพา