อันความรักห้วงหทัยยากไถ่ถอน แม้จะนอนยืนนั่งสุดหวั่นไหว ทุกค่ำเช้าเย็นคิดเห็นอยู่ร่ำไป โอ้ดวงใจใยถึงร่ำสุดคร่ำครวญ อันความรักยากแท้ให้ดั่งใจจิต ยิ่งใกล้ชิดรักสนิทจิตโหยหวน ปากมิกล้าแต่ดวงใจสุดรัญจวน แม้จะหวนยิ่งรัดทดสุดอาลัย อันสิ่งอื่นหมื่นแสนยังหาได้ รักนี้ไซร้ยากแท้สุดจะอาศัย เหมือนลิขิตจากสวรรค์นภาลัย กำหนดให้รักนี้ได้ต้องตรอมตรม. แก้วประเสริฐ.
7 เมษายน 2547 00:01 น. - comment id 242570
โห ... เศร้าจัง เพราะค่ะเพราะ
7 เมษายน 2547 04:51 น. - comment id 242633
:)
7 เมษายน 2547 12:11 น. - comment id 242723
เพียงบอกไปใจนี้น่ะที่รัก อยากสมัครรักเจ้าเข้าใจไหม ถ้าไม่รักก็บอกมาให้รู้ไป เจ็บต่อไปทำไมเสียเวลา แม้รักได้ตอบกลับรับคำรัก ก็จงภักดิ์รักต่อไปใจหรรษา แม้กลับกันไม่พัวพันมันระอา อย่ามัวช้ากล้าถามไป..ใคร่แนะนำ.. *อิ..อิ..กล้ากล้าหน่อยน่ะค่ะ...เป็นกำลังใจให้ค่ะ*
7 เมษายน 2547 13:52 น. - comment id 242783
สวัสดีค่ะ ไม่ได้คุยกันตั้งหลายวันนะคะ งานหนักไหมคะ กี้ตอนนี้ขึ้นเวรค่ะ คงไม่ค่อยได้แวะเป็นกำลังใจให้สักเท่าไร แต่ก็ตั้งใจมานะคะ คงได้คุยกันอีกนะเจ้าคะ
7 เมษายน 2547 15:47 น. - comment id 242879
คุณ completely ขอบคุณครับ ผมถนัดกลอนเศร้าครับ เพราะมันได้อารมณ์ในอดีตดียิ่ง จึงอยากจะระบายไว้ให้หมดไปครับ ขอบคุณ แก้วประเสริฐ.
7 เมษายน 2547 15:49 น. - comment id 242881
คุณ ทิกิ เพียงรอยยิ้มพริ้มพักตร์น่ารักเหลือ อีกจุนเจือน้ำใจได้สมานฉันท์ เพียงพอแล้วแค่หัวใจมีให้กัน โลกก็พลันแช่มชื่นตื่นอารมณ์. แก้วประเสริฐ.
7 เมษายน 2547 16:00 น. - comment id 242893
คุณ กุ้งหนามแดง อันความรักในอดีตจิตผันผวน จิตเรรวนเรื่องรักชักแขยง เพียงแค่น้ำใจรักมีไว้ที่แสดง และยังแฝงด้วยอารมณ์สมฤทัย ใจนั้นอันที่จริงมีความรัก แต่มันฟักหมกไหม้สุดมอบให้ เหลือแต่ซากกากเดนต้องทำใจ มีแต่กายไร้วิญญาพาจิตตรม แม้นหยาดฝนฟากฟ้าแสนพิสุทธิ์ บริสุทธิ์ดุจหยาดน้ำทิพย์จากสรวงสวรรค์ มาชโลมก่อกำเหนิดวิญญาณพลัน แต่ใจนั้นอยากจะบอกว่ารักเธอ เพียงแต่เหลือกายไร้วิญญาณใจหดหู่ ไม่สมคู่สู่ความคิดจิตเป็นเพื่อนอยู่เสมอ เราเคยช้ำขอเพื่อนรักอย่าช้ำหลงละเมอ ถึงกระไรเธอคือเพื่อนฉันรักจากดวงใจ. แก้วประเสริฐ.
7 เมษายน 2547 16:05 น. - comment id 242903
คุณ เจ้าสาวแห่งโลกวิญญาณ ครับแค่นี้ก็ซึ้งแล้วครับ คงจะมีโอกาสได้คุยกันอีกนะครับ หากวันเวลายังเป็นกำลังใจอยู่ แก้วประเสริฐ.