((ถึงป๋าเหนกที่เคารพอย่างยิ่งค่ะ)) ...หวัดดีค่ะป๋าเหนกผู้น่ารัก เรียนเหนื่อยนักพักบ้างนะครูขา มิเช่นนั้นปรากฎการณ์รอยตีนกา จะเยือนมาเยี่ยมหาก่อนถึงวัย จำได้ไหมครั้งล่าหรือครั้งแรก ครูก็แจกรอยยิ้มหนูสงสัย เอ๊ะ!ครูคนนี้เป็นอะไร ถึงชอบให้รอยยิ้มแก่ทุกคน หลังจากนั้นหนูเริ่มฉลาดขึ้น เมื่อรู้กึ๋นการทำดีหายฉงน เพียงแค่ยิ้มหวานๆแก่ทุกคน เพียงเท่านั้นก็สุขล้นเกินพรรณนา สอบปลายภาคล่วงเลยผ่านไปแล้ว ใจก็แป้วกับคะแนนที่มาหา ได้มากบ้างน้อยบ้างเรื่องธรรมดา ไม่เป็นไรหรอกครูขาไม่กังวล แค่นี้นะป๋าเหนกกลอนตันแล้ว หูก็แว่วได้ยินเสียงมะปรางจ๋า หนูก็นึกว่ามีใครอยากเจรจรา แท้แล้วไม่หรอกค่า..หิวข้าว...จนหูลาย (( ...รักป๋านะคะ กลับมาหาพวกเราเถอะค่ะ..พวกเรารอการสอนของป๋าอยู่นะคะ จะได้เรียนภาษาอังกฤษอย่างมีชีวิตชีวาซะที...))
2 เมษายน 2547 19:40 น. - comment id 240471
......แวะมาทักทายนะ......... ถ้าเขาได้อ่านคงดีใจมาก ๆ เลยนะ
3 เมษายน 2547 02:19 น. - comment id 240625
:)
3 เมษายน 2547 09:12 น. - comment id 240666
ดีใจค่ะที่พบสาวดินเดียวกับพี่พุด รักและรัก
3 เมษายน 2547 18:28 น. - comment id 240877
การแจกยิ้มรับขวัญที่ปันให้ เป็นความสุขในใจในทุกที่ ยิ่งยิ้มมากยิ่งสดชื่นรื่นชีวี เพราะการยิ้มแบบนี้มีสุขใจ *-*กลอนแต่งได้ดีนะค่ะ*-*