ถึง..เวลา

น้ำตาซาตาน

เสียงสะอื้นร่ำไห้หัวใจหวั่น
ทุกคืนวันยินเสียงไม่ขาดสาย
เป็นเสียงร้องร่ำไห้ดั่งใจวาย
เธอเป็นใครใยร่ำไห้ทุกค่ำคืน!?!
มิอาจทนกังขาให้ข้องจิต
จึงออกติดตามเสียงเพียงนึกฝืน
แม้กลัวข่มกลัวไว้ในค่ำคืน
อิงแอบยืนมองดูเพื่อรู้ความ
สาวน้อยชุดขาวผมยาวสยาย
นั่งร้องไห้ข้างบันไดใคร่ไต่ถาม
จ้องมองดูใคร่รู้ในเนื้อความ
ก่อนเอ่ยถาม เธอจ๋า..เป็นอะไร
เธอเงยหน้าแหงนดูผู้มาเยือน
ดวงตาเปื้อนน้ำตาที่เอ่อไหล
ยิ่งมองดูยิ่งเกิดความอาลัย
ใครหนอใครทำร้ายได้ลงคอ
มิทันได้เอ่ยตอบข้อสอบถาม
เธอคนงามไม่พล่ามให้ใจท้อ
เดินดิ่งหายภายในบ้านไม่รีรอ
สุดจะขอร้องต่อให้กลับมา
ความเงียบงันพลันเข้ากระเซ้าให้
ไม่มีใครหวิวใจสุดไขว่คว้า
เสียงโหยหวนเห่าหอนตะลอนมา
ขนแข้งขาชูชันสั่นทั้งตัว
จึงเหลือบมองจ้องไปภายในบ้าน
ได้พบพานเธอนั้นนั่งโผล่หัว
หน้าหมองคล้ำผมเผ้ายาวสลัว
ที่ข้างตัวมีใครอีกหลายคน
เอะใจใครเหล่านั้นช่างคุ้นหน้า
นั่นคุณน้า คุณป้า และตาสน
หญิงผมยาวที่นั่งเศร้าอีกคน
คือฤมลแฟนเราที่เฝ้าจอง
คิดขยับเข้าไปภายในบ้าน
ให้สะท้านจิตใจในเจ้าของ
ไม่ทราบใครจับไว้ได้แต่ป้อง
จนเสียงร้องมิอาจเอื้อนแต่อย่างใด
ชายร่างใหญ่ฉุดไปอย่างผลุนผลัน
ในมือนั้นมัดนิ่งไม่ติงไหว
จึงร้องถามหมายความว่ากระไร
เหตุไฉนจับเราไปไหนบอกที
.................................................
ยอมย่างเท้าก้าวไปด้วยใจเศร้า
สุดปวดร้าวเขาเล่าอย่างถ้วนถี่
เจ้าตายแล้วครบสามวันพอดี
ในบัญชีบอกเล่าเจ้าต้องไป