บทสุดท้ายของนายพราน

กุ้งหนามแดง

..ณ.เรียวป่าครานั้นวันวิปโยค
เป็นบทโศกของพรานไพรใจกล้าหาญ
ได้เข้าป่าเพื่อหาเหยื่อเกื้อวงศ์วาร
นั้นคืองานสานสืบมาแต่ช้านาน
เนื้อสมันนั่นเนื้อทรายอีกควายป่า
ปืนบนบ่ารอท่าตาประสาน
เสียงดังปังหลังหงายสายเลือดราน
ถูกประหารดับดิ้นสิ้นอินทรีย์
สัตว์ทั้งหลายคลายแตกตื่นยืนดูนิ่ง
อยากรู้จริงใครทำพรานคร้านวิ่งหนี
เจ้าตัวร้ายหมายหลบตัวกลัวคดี
พยานที่รู้เห็นก็เร้นกาย
กาลครั้งนั้นท่านว่ามีผู้พิทักษ์
คอยปกปักรักษาว่ากฎหมาย
อารักษ์ไว้ให้สงบครบสบาย
อาวุธร้ายคู่กายหน้าไม้มี
เพื่อนนายพรานยืนกรานเป็นมันแน่
จึงวิ่งแร่แห่ตามจับขยับหนี
มันแหกด่านพล่านไปไกลทุกที
เพียงสารที่ยืนยันมันยังคง
ไม่ได้ทำขอย้ำคำคำนี้
เพียงวจีทีสัตว์ร้ายหมายให้หลง
มันมอบตัวใช่กลัวผิดอย่าคิดงง
เพียงบทส่งบ่งไว้ไร้พยาน
หลักฐานก็ไม่มีในที่นั้น
ความเงียบงันเข้าปกคลุมสุมสถาน
ผู้พิทักษ์ลดหน้าไม้ไม่ใช้งาน
หมดงานท่านวันนี้มิมีเติม
รหัสกรรมตอกย้ำทำความผิด
ท่านลิขิตผิดถูกยิ่งปลูกเสริม
จะตัดหางยังอ้างหัวก็ตัวเดิม
อย่านึกเหิมเติมชั่วกลัวเวรกรรม..