ความลับที่ไม่เคยบอกใคร...

Clad in Black

ความลับที่ไม่เคยบอกใคร...
	ฉันนั่งอยู่บนสิ่งที่แหลมคม		ฉันกำลังชื่นชมกับความสำเร็จ
	สิ่งที่เห็นเฝ้ามองดูและถักเย็บ		เป็นสิ่งที่ฉันเก็บและเฝ้ารอคอย
	ทุกค่ำคืนฉันคอยไขว่คว้า		เอื้อมมือให้พ้นพันธนา
	จากสิ่งหลอกล้อลวงตา		แสงสว่างที่แวบมาแล้วหายไป
		บางคนมองฉันว่า...
	ฉันนั่งอยูในความร้อนรน		แต่ทุกๆคนกลับมองว่าฉันเหลวไหล
	บ้างก็ว่าฉันกันต่างๆไป		..แล้วบางคนก็ไม่ใส่ใจและยินดี
	ฉันรอคอยให้ค่ำคืนจบลง		และต้องทุกข์ใจกับสิ่งที่จะเจอ
	แม้ว่าเช้านี้และไม่เลิศเลอ		แต่ก็ขอให้มีเธอ..อยู่ข้างๆฉันตลอดไป
				. . .
		ฉันยืนอยู่ในที่ๆจำกัด	ก้าวไปเพียงอีกก้าวฉันอาจตายได้
	ในบางครั้งฉันก็นึกอยู่ร่ำไป		ว่าวันใดฉันจะไปจากที่นี่
	ความลับที่ฉันไม่เคยบอกใคร		อาจจะฟังแล้วไม่วิเศษหนักหนา
	แต่มันคือความทุกข์ที่ฉันมีตลอดเวลา	เหมือนเป็นเงาคอยติดตามตัว
		ทุกคืนฉันเฝ้าภาวนา	ให้วันเวลาเปลี่ยนผัน
	ให้ฉันพ้นจากสิ่งโหดร้าวไปพลัน	ให้ฉันได้พบความสุขสักที
	ทุกเช้าฉันเฝ้าเกรงกลัว		กับสิ่งที่จะเจอในคืนค่ำจากเช้านี้
	ความสวยงามที่ฉันพอจะมี		กลับลางเลือนและหายไป
		ฉันนั่งอยู่บนความเกรงกลัว	ทุกสิ่งรอบตัวไม่สดใส
	ความมืดมนขมขืนคือทุกอย่างไป	และในใจมีแต่ความทุกข์ทน
	ฉันไม่สามารถยืดขาหรือแขนได้	เขาบอกว่าปราศจากมันไปก็ไม่ใช่ที่
	แต่ฉันก็มีมันแต่...เหมือนไม่มี	อะไรหรือที่เรียกว่าอิสระภาพ?
		ฉันนอนอยู่ในที่ๆร้อนรน	ได้แต่เฝ้ามองผู้คนชี้นำ
	พวกเขาชักจูงให้ฉันคอยกระทำ	และคอยตอกย้ำเมื่อพลาดไป
	ความคิดฉันมีอยู่ไม่จำกัด		แต่สิ่งที่พวกเขายัดเหยียดมาให้
	มันช่างจะแสนโง่เง่าสักเท่าไหน	แต่ฉันก็จำใจทนรับมัน
		ฉันไม่อยากจะหายใจต่อไป	ฉันเกรงกลัวว่าอะไรๆ
	มันจะเปลี่ยนแปลงไป		ถ้าฉันหายใจเอาความสุขเข้าไปด้วย
	ฉันอาจจะเป็นเพียงบุคคลเดียวที่	ไม่อาจจะมีความรู้สอนเธอได้
	เพราะสิ่งง่ายๆที่เธอรู้ตลอดไป		เช่นความสุข...ฉันจะไม่มีวันมีมัน
				. . .
		ขอร้องเธอสักนิดจะได้ไหม?	ถ้าฉันต้องการอะไรสักอย่าง
	บางอย่างที่ทุกคนละเลยและห้าม	มิให้ฉันได้มีวันครอบครอง
		ขออะไรสักนิดจะได้ไหม?	บางสิ่งที่เธอมีไว้ติดตัวเสมอ
	ฉันอยากจะบอกสิ่งนี้กับเธอ		แต่ก็ไม่ได้พบเจอเธอสักที
		ถึงแม้เวลาก็เถอะ...		ถึงอยากจะเจอะเธอสักเท่าไหร
	ถึงแม้ว่าฉันกำลังจะขออะไร		เธอ..ก็คงไม่มีทางได้ยิน
				. . .
		พอมาถึงตรงนี้แล้ว		ขวดแก้วที่กักขังฉันอยู่
	คงจะแตกรานและร้าวน่าดู		และอาจจะขูดฉีกเลือดฉันไป
	ความลับอะไรบางอย่าง		ที่ฉันไม่ได้บอกเธอออกไป
	มันก็คงจะตายจากกันกับตัวฉันไง	และเธอคงไม่มีทางได้ยิน
	ใช่...แล้วขวดแก้วนั้นก็แตกจริงๆ	ฉันกำลังจะสูญเสียทุกสิ่งที่ฉันมี
	แต่ช่างเถอะเพราะมันก็เป็นแค่ทุกสิ่งที่	ใครๆก็ต่างพากันไม่ปรารถนา
	ตลอดเวลาฉันถูกกักขัง		แต่มันก็เป็นอดีตที่ไร้ค่า
	เวลาที่ทนเต็มไปด้วยมารยา		แสงสีที่ส่องผ่านมาแล้วเลยไป
		ขวดแก้วที่กำลังจะแตก	รอยแยกที่กำลังจะร้าวราน
	เสียงแก้วขบขาดจะแตกซ่าน		เสียงขับขานของฉันหายไป
	รอยแยกนั้นแล่นผ่านใต้เท้าฉัน	รอยแยกมันลึกและบาดหัวใจ
	ตัวฉันกำลังจะหายไป		และจมในความมืดมน
		หนึ่งเสียงสุดท้ายนี้		อาจจะมีแค่ความทุกข์ทน
	แต่ฉันก็รอวันนี้มาจน		กระทั่งมันเป็นจริง
	สุดท้ายนี้ขวดแก้วก็แตกสลาย		เช่นเดียวกันกับร่างกาย
	มันกำลังจะถูกติดตราตรึง		โดษเศษแก้วที่บาดคม
				. . .
		ฉันไม่เห็นเธอจนกระทั่ง	แม้แต่ฉันยังจะตายในตอนนี้
	ฉันยังไม่ได้ยินเสียงเธอสักที		แม้แต่ตอนที่ความรับรู้ฉันหายไป
	ความเจ็บปวดนี้แสนจะพรั่งพรู	มันคือทั้งหมดที่รับรู้ได้
	ความทรงจำความจริงกำลังเลือนไป	ไหน...เธออยู่ที่ไหน บอกฉันที... ... . .. .