นกขมิ้นเหลืองอ่อน..

ผู้เฒ่า

นกขมิ้นเหลืองอ่อนไร้คอนเกาะ
       บินลัดเลาะขอบฟ้าพนาสัณฑ์
       ระโหยเหินอ่อนล้ายามสายัณห์
       หลบตะวันพักผ่อนนอนเดียวดาย
            พเนจรบินไปในป่ากว้าง
       หลงทิศทางมิมีจุดที่หมาย
       เหนื่อยก็พักพอหวังประทังกาย
       รังของใครถ้าโกรธ.ขอโทษที
            มีหัวใจเคว้งคว้างที่ว่างเปล่า
       ความเงียบเหงาเกลื่อนนองให้หมองศรี
       ได้บินอยู่ร่วมโลกก็โชคดี
       เป็นปักษีตัวน้อยด้อยนิยม
            ไม่โกรธแค้นเกลียดใครให้ใจเศร้า
       แค่ตัวเราไม่ต้องกลืนความขื่นขม
       หลับตาตื่นท่องไปได้ภิรมย์
       ร่วมชื่นชมความสุขทุกชีวา
            ไม่เป็นนกในกรงทองของใครอีก
       ขอตัวปลีกวิเวกอุเบกขา
       ดั่งนกน้อยท่องไปในพนา
       รอเวลาร่วงดับถมทับดิน
            ห้วงหทัยแม้ฟางมาวางทับ
       ใจคงรับไม่ไหววายถวิล
       เหมือนลูกนกถูกสอนตอนหัดบิน
       กระสากลิ่นกลัวเกรงวังเวงใจ
            
            นกขมิ้นเหลืองอ่อนในตอนจบ
       คงจะพบความสลดไม่สดใส
       บินร่อนเร่ตามดงพฤกษ์พงไพร
       ตลอดไปชั่วนิจ..นิรันดร..
             คงอีกหลายวันจะได้เข้ามาอีก...
       ขอบคุณไว้ล่วงหน้า ท่านที่เข้ามาทักทาย..
       สำหรับเรื่องที่เขียนต่างๆ มอบให้ทุกท่านณ.บ้านกลอนแห่งนี้..
       ท่านใด จะแก้ไข ดัดแปลง หรือเขียนเพิ่มเติมเช่นไร..
       ขอยกให้ตามใจปรารถนาทุกท่าน...
       สวัสดีครับ....