ขมิ้น...บินหลา

แก้วประเสริฐ

       ขมิ้นน้อยอาจด้อยเรี่ยวแรงหด
บินลัดลดอ่อนล้าระอาหนอ
ไร้นกบินเคียงข้างหว่างพนอ
ไร้ปีกคลอคู่จิตคิดให้ตรม
        หนทางไกลแสนไกลเกินไปถึง
อาจล้มตึงชีวาอุราขม
อาจบาดเจ็บปวดร้าวเศร้าระทม
อาจติดหล่มจมปลักปีกหักเอย
       บินหลาเอ๋ยคอยอยู่ ณ ปลายฟ้า
ใจของข้าฯ อาจเศร้าเฝ้าเฉลย
บินเร่ร่อนรอนแรมแซมอย่างเคย
โดนเขาเย้ยเยาะอย่างหมางเมินกัน
       แต่จะขอกล้าแกร่งแสดงอีกหน
กว่าชีพหม่นย่อยยับดับอาสัญ
ท่ามกลางแสงแรงกล้าของตาวัน
ยังคงมั่นฝ่าฟัน..วันถึงชัย
                อัลมิตรา 
              
       ขมิ้นเอยเคยเก่งกล้าวาจาหาญ
เมื่อวันวานเคยโก่งร้องพนอเสียง
ไพเราะจิตจับหัวใจคนใกล้เคียง
เสียงร้องเรียงบินหลาน่าชมเชย
       ระยะทางไม่อาจวัดได้ด้วยกำลังม้า
สติปัญญาบินหลาด้อยสุดจะเฉลย
แต่มอบให้นกขมิ้นมิตรอย่างเคย
แม้นจะเลยสติปัญาบินหลาก็ยอม
        จะบินไปคู่เคียงเจ้าจนกายลับ
แม้นกลับถูกดูหมิ่นสิ่งแวดล้อม
ด้วยกายใจจะมิให้เจ้าตรมตรอม
สิ่งแวดล้อมดีชั่วล้วนตัวของมันเอง
         โบราณท่านว่าไว้ในการคบหา
ให้นำพาใส่ใจเพราะตรงเผง
คนพาลนั้นมันมักชั่วตัวมันเอง
บัณฑิตเกรงหนีหน้าห่างหายไป
         ขมิ้นเอยโลกเรานี้กว้างใหญ่ไพศาล
คนดีท่านมากมายกว่าชั่วเป็นไหนๆ
คนที่ชั่วควรหนีหลบไปเสียให้ไกลๆ
ถึงอย่างไรหากรบสู้เหม็นจะติดตัว
         กลับมาเถิดไพรพฤกษานานาชาติ
มีที่วาดอักษรบทกลอนให้เฉิดฉันท์
บรรลือให้เจิดจรัสไม่สนเราช่างมัน
เราสองนั้นแคร์อะไรสิ่งไม่แน่นอน.
               แก้วประเสริฐ.
แด่ยอดนักกลอนหญิงอัลมิตรา....กลับเถิดใช้ภูมิสติปัญญาที่เพริศแพร้าวพรรณรายของท่าน  วาดบทกลอนท่านให้ระบือ......อย่าไปสนใจอะไรในสิ่งที่ไม่แน่นอน....ขอให้ท่านจงสร้างวีรกรรมสตรีในบทกลอนของท่านให้โลกระบือ....จดจำนามอัลมิตราไปชั่วฟ้าดินสลายเทอญ.....แก้วประเสริฐ.