..ข้าฯ จะบิน..

อัลมิตรา

...บางคนเรียกว่าเริ่มต้น
...บางคนเรียกว่าการหนีปัญหา
...การเปลี่ยนแปลงที่ยิ่งใหญ่
...เป็นการยากยิ่งเหลือเกินที่จะกระทำ
...ในสภาวะความเป็นตัวตน และพันธะภาระต่างๆที่พันธนาการข้าฯไว้
...ข้าฯจำยอมรับกับความเป็นจริง ว่า..
...ต้องขมขื่น และกล้ำกลืน อดทน อดกลั้น อย่างสุดกำลัง
...กาลที่ผ่านมา เพียงพอแล้วหรือยังที่ใจต้องบอบช้ำ ใครจักตอบได้
...และเบื้องหน้าจะเป็นเช่นไร  ใครจะรู้อีกเช่นกัน
...เพียงความหวังเดียวที่ริบหรี่ ณ อีกฝั่งฟาก
...ก็ยังอยากจะพาหัวใจตนเองให้บินไปให้ถึง
...ข้าฯจะบิน ...แต่ข้าฯก็ไม่รู้ว่า 
...แรงเพียงน้อยนิดของข้าฯ จะพาข้าฯไปส่งยังปลายทางได้หรือไม่
...ข้าฯอาจปีกหัก พลัดตกลงกลางทาง และดับสูญ
...ไปไม่ถึงถิ่นที่วาดหวังไว้
...ข้าฯอาจจะไปถึงโดยสภาพของผู้ที่ยับเยินบาดเจ็บ
...และถึงแม้ข้าฯจะถึงจุดหมายปลายทาง 
...แต่ข้าฯ ก็มิอาจรู้ด้วยซ้ำไปว่า .. ณ สถานแห่งนั้น จะต้อนรับข้าฯไหม
...แต่กระนั้นเถอะ  ถ้าไม่เริ่มก็คงไม่มีอะไรเกิดขึ้น
...ข้าฯรู้ว่า การเริ่มก็คือ การก้าว..ก้าวแรก ซึ่งเป็นก้าวที่ยากที่สุด
...ถ้าข้าฯมัวแต่ขลาดกลัว ข้าฯก็จะไปไม่ถึงสิ่งที่ข้าฯตั้งใจ 
...แค่เพียงใครสักคน เป็นกำลังใจให้ข้าฯ
...แค่คำปลอบโยนของใครสักคน ที่ประคับประคองข้าฯยามข้าฯอ่อนล้า
...เพียงเท่านั้น .. ข้าฯ..พร้อมจะบิน  
มีไหม..ใครสักคนข้าฯค้นหา
จิตเมตตาเอ็นดูผู้ทุกข์ถม
ท่ามกลางโลกโศกเศร้าเคล้าระทม
กลับรื่นรมย์จากล้าระอาแรง