อิสระเสรี...บินหลาคืนดง.

แก้วประเสริฐ

 บินหลาดง......คอยนกขมิ้นน้อย    
แก้วประเสริฐ  
บินหลาดง..    
อัลมิตรา  
ฉันเป็นเพียงนกขมิ้นบินลงใต้
ฝ่าเภพภัยทุกข์ร้อนบั่นทอนทั่ว
ดั่งเพลิงสุมถาโถมโหมน่ากลัว
ใจระรัวห่วงบินหลา..นกป่าไพร
ป่านฉะนี้เพื่อนข้าคงจมทุกข์
มิสนุกสนานเหมือนเมื่อวานได้
เทือกบรรทัดสูงเสียดฟ้าล้าหัวใจ
เจ้านกไพรดับดิ้นสิ้นชีวา
พรานใจร้ายหมายจ้องปองชีวิต
สิ่งถูกผิดรู้ไหม..ใช่เข่นฆ่า
เราเพียงนกอยู่ดงไพรใช่พารา
ไยจึงมาฆ่ากันฉันอยากรู้
บินหลาครวญสะท้อนย้อนก้องเขา
ขมิ้นเศร้าช่วยอย่างไรให้อดสู
เหล่าพรานไพรใจร้ายหมายพันตู
เกินต่อสู้ปกปักษ์รักษ์ไพรวัลย์
เราเป็นเพียงขมิ้นจ้อยแรงน้อยนิด
ไม่มีฤทธิ์ต่อต้านการร้ายนั่น
เท่าที่ทำได้แต่เพียงเยี่ยงทุกวัน
คือรังสรรค์ให้บินหลา..กล้าแกร่งเดิม
กางปีกบินเถิดหนา..บินหลาเอ๋ย
อย่าละเลยศรัทธามาส่งเสริม
หากไร้เรี่ยวแรงผกผินบินต่อเติม
โปรดจงเริ่ม..อย่าท้อรอวันตาย
สองปีกบินอาจล้าเกินข้ามเขา
ยืมปีกเราเพื่อแสดงแกร่งความหมาย
หากใจหวาดหวั่นวิตกอกเดียวดาย
ก็จะคล้ายเคียงข้างมิห่างกัน
แม้นสัญชาติหลากหลายคล้ายจำแนก
ดูผิดแผกวกวนหนทางฝัน
นกขมิ้น - บินหลามาต่างพันธุ์
ขอให้มั่นเรายืนยงพงศ์เผ่าเดียว  


  บินหลาน้อยคอยรักภักดิ์ใจมั่น
นับแต่วันเจ้าบินจากลาลับหาย
ร้องก้องป่าพนาวัลย์จนแทบตาย
สุดเสียดายใจมั่นพลันคร่ำครวญ
        หวนคำนึงถึงคำมั่นดั่นด้นหา
เจ้าลับตาหาจนทั่วจนกำสรวล
ล้วนตัวเจ้าขมิ้นน้อยใจรัญจวน
เราเคยชวนร้องกล่อมพนาไพร
        เหตุไฉนป่านฉะนี้หายมิหวนกลับ
เจ้าแลลับจากบินหลาแทบจะร้องไห้
เคยบินส่งให้เจ้าสู่ถิ่นดินแดนไกล
ถึงอย่างไรบินหลาคอยเจ้าหวนกลับมา
         เราสองร้องกล่อมไพรในทิวเขา
บัดนี้เจ้าบินหายลับไปสุดค้นหา
ตามเวลาเคยนัดไว้กันในสัญญา
ว่าจะมาร้องเพลงกล่อมลำเนาว์ไพร
          นับแต่นี้ขมิ้นน้อยมิอาจแลเห็น
บินหลาเช่นร้องกล่อมเจ้าเราร้องไห้
ถูกเขาจับใส่กรงไว้ไม่รู้จะทำอย่างไร
มีแต่หัวใจที่อยากหวนกลับถิ่นเดิม
           ลาแล้วหนอขมิ้นน้อยเจ้าเพื่อนยาก
ถึงลำบากแต่ใจยังหวนดุจแรกเริ่ม
ร้องไปใจอยากให้ขมิ้นมาช่วยเสริม
เพื่อต่อเติมสิ่งที่ใจเราได้ขาดหายไป.
                   แก้วประเสริฐ.
บินหลาเจ้าอยู่หนใดที่ไหนหนอ
ขมิ้นรอคู่ขานประสานเสียง
ลมพัดแผ่วแว่วคล้ายนัยสำเนียง
ฤๅเป็นเพียงกอไผ่สั่นไหวครวญ
ทั้งที่ล้ายังปีกกล้าตามหาฝัน
ทุกคืนวันเวียนผ่านกาลยังหวล
เจ้าบินหลามาจากไกลให้รัญจวน
คงผันผวนตามชะตาที่ท้าทาย
ณ เทือกเขาบรรทัดยังชัดแจ้ง
ครั้นแสดงสง่าองค์คงความหมาย
แหล่งพำนักภักดิ์ชนม์จนมลาย
ขอทอดกายเป็นธุลีที่ตำนาน
ขอวิงวอนพรานไพรให้รู้สึก
โปรดสำนึกนิยามตามคำขาน
บินหลาดงดำรงป่าน่าสราญ
ไยมาพาลโกรธขึ้งถึงวายชนม์
หากมิมีสกุณาบนหล้านี้
สนองฤดีใช่ไหมหรือไม่สน
มาฆ่าฟันบรรลัยในบัดดล
ฤๅจักด้นอำนาจชาติผู้ใด
ข้าเป็นเพียงขมิ้นป่ามาพำนัก
ยากจะหักอาดูรสูญสิ้นได้
จะเผ่าพันธุ์แผกผิดหากคิดไป
ก็มิได้แตกต่างทางเกิดมา
บินหลาเอยอย่าเศร้าร้าวในอก
มวลวิหกต่างเห็นดั่งเช่นข้า
หากวันใดพรานใจร้ายหมายบีฑา
จะรีบมากางปีกป้องครองคุ้มภัย
:) 
 
 จาก : รหัสสมาชิก : 2189 - อัลมิตรา  
 รหัส - วัน เวลา : 219024 - 12 ก.พ. 47 - 22:14  

           วันเวลาผ่านไปในกรงบินหลาเอ๋ย
อกไม่เสบยคร่ำครวญใจหวนหาได้
ในดวงจิตแสนสุดช้ำเหลือนี่กระไร
ทั้งดวงใจอยากออกไปใจจะขาดรอนๆ
            ต้องเร่ร่อนผ่อนพักไปหลายๆที่
ทั้งที่ไม่ยินดีแต่ต้องทำตามคำสอน
ในกรงนี้อุดมอาหารฉันไม่อาวรณ์
ตามคำสอนยังจำไว้ยากจะกระทำ
            น้ำตารินปริ่มใสใจสุดจะขาด
แสนประหลาดพลันคิดจิตระส่ำ
แกล้งกระทำเซื่องซึมไม่กินน้ำ
ทำชอกช้ำหมอบนอนบนพื้นกรง
             ตรงวันที่สิบสี่กุมภาเขาไม่สน
ฉันจะได้พ้นทุกข์บ่วงกรรมที่ช้ำลง
เผอิญกรงถูกเขาเปิดไม่แลตรง
ประตูกรงเปิดแสนปลื้มรื่นเริงครัน
            เหมือนสวรรค์กำหนดปลดปล่อยฉัน
ตัวเรานั้นเผ่นทะยานสู่ท้องฟ้าพลัน
แสนเบิกบานบินหมายจ้องมองตะวัน
หันเหหันเขม่นทิศทางตามที่คิดได้
              ตรึงตราใจถึงขมิ้นคงหายหงอย
ล่องลอยฟ้าผาดโผนโดยออมกำลังไว้
แต่หัวใจหมายใต้ไม่ปองบินสู่ทิศใด
คือทางใต้ของเทือกเขาบรรทัดทอง
             ของกาลเวลาผ่านไปด้วยใจไม่ล้า
อิสระภาพคืนมาพาใจคลายหม่นหมอง
สองปีกแกร่งเกินกว่าวิหคที่ต่างจ้องมอง
ร่างทั้งผองสุดแข็งแกร่งดังหินผาศิลาแรง
              ยอดทิวเขาบรรทัดปรากฏอยู่เบื้องหน้า
สุดจะคว้าให้มาใกล้เหมือนตะวันที่ส่องแสง
อิสระเสรีภาพชุ่มฉ่ำดวงหทัยมิให้ใจอ่อนแรง
ดุจดั่งมีแสงอมตะอาบฉาบจิตฉ่ำแห่งวิญญา
                ถึงแล้วซิวิมานฉันที่ฝันสร้าง
ทิวลำธารน้ำส่งเสียงดังเสียงซ่าส์ๆ
คาคบไม้เก่ายังอยู่ให้แสนชื่นวิญญา
เหลือบมองหาเห็นเจ้าขมิ้นเกาะกิ่งไกล
 
                ร้องเพลงไปเรียกคลอเคล้าพนอเสียง
ขมิ้นเมียงจ้องมองแลดูบินหลาหน้าแจ่มใส
ต่างบินมาหากางปีกบินคู่ท่องเที่ยวลดเลี้ยวไป
บินสู่ไพรวัลย์ลึกเข้าไปในแดนดงพ้นคนพาล
                แว่วสำเนียงเสียงร้องก้องกังวาลอันใสสด
เสียงจำได้บินหลาขมิ้นไพเราะเกษมสานต์
ส่งกระแสร์เสียงคลอเคล้าหัวใจแสนเบิกบาน
อลังการณ์ฉันทนาอิสระภาพเสรีมาร์ตี้ที่ยาวไกล.
                              แก้วประเสริฐ.
อัลมิตรา......แก้วประเสริฐ.........ร้อยรวมเรียบเรียง.....ฝากไว้ในอารมณ์.
                             
                              13  กุมภาพันธ์  2547