วจี....ลี้ธรรม...บำเพ็ญ

tiki

วจี....ลี้ธรรม...บำเพ็ญ  
ข้ามจินต์..ผิน.........พลัดมา.........คราเพียงเฉียด
คำละเมียด........ความละม้าย........คล้ายเคยไข
ลิ้มรสคำ........ล้ำชีวิต........ค้ำจิตใจ
ยามเมื่อได้........ฟังพจนา........ค่ากวี........( ๑) 
กระแสคลื่น........เมตตา........คราพร่าพราว
คือแสงขาว........สว่างจ้า........ทุกคราที่
ลำดับใจ........ละเอียดอ่อน........ช้อนวจี
ผ่านภาวะ........ทุกข์โลกนี้........มีที่ไป
........(๒ ) 
จึงกางปีก........แผ่กว้าง........ว้าง...ห่มฟ้า
ให้เมตตา........โอบประทับ........รับขวัญใกล้
ผลักน้ำตา........เคยตกทุกข์........รุกเร้าใจ
ละเมียดละไม........ระแวดระวัง........ไม่พลั้งความ........(๓ ) 
เก็บรู้สึก........ส่วนตน........ไว้ก้นบึ้ง
อย่าคำนึง........ที่หวงหึง........อย่าพึงถาม
ด้วยหน้าที่........แผ่เมตตา........พยายาม
ให้ก้าวข้าม........มิติ........สิ..ฝึกไว้.!........( ๔) 
ไร้สีสัน........เพศวัย........ไร้วรรณะ
อีกพึงละ........ข้ามตัวตน........วนเลื่อนไหล
ตัดภพชาติ........สัญญาวิปลาส........คลาดห่างไกล
ตัดอาลัย........ข่มลง........ปลง..ละวาง........( ๕)..... 
 .หากตัดใจ........มิได้........อย่าไปทุกข์
ฉันยังสุข........แม้นปัญหา........มาหมื่นอย่าง
ไหล่นี้แบก........ไว้จนลู่........อยู่ทุกทาง
อย่าหม่นหมาง........กังวล........จนห่วงกัน.......( ๖) 
สู่สำเร็จ........ของงาน........แต่ละอย่าง
ค่อยค่อยก้าว........ค่อยค่อยย่าง........อย่าข้ามขั้น
ใช้ความเพียร........พยายาม........ตามฝันนั้น
สู่สำเร็จ........ลุล่วงพลัน........ที่**พยายาม **........( ๗) 
การเมตตา........ต้องก้าวข้าม........อคติ
ฉันทาคติ........จะโน้มเอียง........เพียงวาบหวาม
โมหาคติ........สิ..หลงไหล........ลืมดีงาม
โทสาคติ........จะหยาบหยาม........ต่อฝูงชน ........( ๘) 
.หากถือไว้........ที่เมตตา........คราวิพากย์
ย่อมชัดมาก........ถอดร่าง........วางสับสน
ให้ถอดใจ........ไปอยู่........กับผู้คน
แล้วหันกลับ........มองตน........จนเด่นชัด.......( ๙) 
ความรู้สึก........ส่วนตน........เก็บก้นตู้
อย่ารับรู้........**พวกของตน**........จะคน..สัตว์ ?
อย่ารับรู้........*ใคร?..พวกเรา*........เข้าผูกมัด
จึงเข้าสัจ..จะ*เมตตา*........โลกาธรรม........( ๑๐) 
ที่หน้าที่........เมตตา........อยู่หน้าที่
เขาทุกข์มาก........กาย..ใจ..วจี........อย่ารี่ซ้ำ
ช่วยถอนทุกข์........รุกให้คลาย........หายระกำ
เก็บความช้ำ........ฝังดิน........ให้สิ้นใจ........(๑๑ )..... 
 แม้นหากทุกข์........ยังรุกฆาต........ในชาตินี้
ก็พึงมี........วจีน้อม........ค้อมไว้ให้
พึงอ่อนโยน........ด้วยหัทยา........พึงพาไป
รับความทุกข์........นั้นไว้........ด้วยใจเรา........(๑๒ ) 
 เมื่อรู้รับ .......จับว่าทุกข์.......จงปลุกปลอบ
เอาความชอบ.......ในธรรมะ.......นะ..หว่านเข้า
ปลูกพืชพันธุ์.......*ฉันทะ*.......กะใจเอา
เมตตาหว่าน.......ผ่านนะเจ้า.......อย่าติดใจ........(๑๓ ) 
หากทำได้.......ก็หมายว่า.......ใจกล้าแข็ง
เมตตาแรง.......จึงยื่นออก.......อย่างผู้ให้
จึงกางปีก.......ห่มเมตตา.......นภาลัย
ห่มจิตใจ.......ผู้ทุกข์ทน.......จนนิรันตร์ ........(๑๔ ) 
Written in the night of Saturday  Jan 31st,2004
 Night Bazaar...
Bangkok...Thailand. 
. ในนามของความรัก....แลเมตตาไร้ขีดจำกัด  
ทิกิ_tiki 
ไร้สีสันวรรณะเพศวัยไร้ตัวตน