เหมือนป่าไม้มีมนต์ดลใจให้ ใครต่อใครใหลหลงพะวงหา เขียวพฤกษ์พันธุ์ยามมองต้องใจตา เมื่อจากมาอยากกลับไปไม่เว้นคน แล้วป่าปูนสงสัยคงไม่ต่าง ใครเหยียบย่างเข้าไปในไพรสณฑ์ แสง สี เสียง พราวพรายคงร่ายมนต์ ขังให้วนเวียนว่ายไม่คืนเรือน ๔ กุมภาพันธ์ ๒๕๔๗
เพรางาย 4 ก.พ. 2547 12:21 น. - ID 46091 
781
6
0
4 กุมภาพันธ์ 2547 13:32 น. - comment id 211668
แหมไม่ได้อ่านงานเขียนพี่เพรางายนานแล้วค่ะ คิดถึงจังเลย Summertime เองค่ะ หนูจะไปฝึกงานแล้วนะคะ ไว้เจอกันวันเวบปิดค่ะ ^^
4 กุมภาพันธ์ 2547 15:04 น. - comment id 211678
เขียนสวย น่าอ่านมากค่ะ
4 กุมภาพันธ์ 2547 16:42 น. - comment id 211702
โทษทีค่ะวันเวบเปิด อิอิ รีบไปหน่อย
4 กุมภาพันธ์ 2547 21:39 น. - comment id 211880
ป่าเขาย่อมดีกว่าป่าปูนเสมอ ^-^
5 กุมภาพันธ์ 2547 00:03 น. - comment id 211999
ใครจะหลงปานปูนฉันไม่รู้ แต่ฉันไม่เคยชอบอยู่กับป่านี้ เพราะป่าเขาเนาไพรใกล้ฤดี ที่ฉันชอบอยู่มานานปีนี้เรื่อยมา *-*ชอบป่าที่ป่ามีความสดใสของสีเขียว แต่ไม่ชอบป่าปูนเพราะแสงสีแสบตาค่ะอิอิ กลอนไพเราะ ความหมายดีค่ะ*-*
7 กุมภาพันธ์ 2547 21:20 น. - comment id 213270
ขอบคุณทุกความคิดเห็นค่ะ ดีใจเหมือนกันที่ได้เจอหนูนุชอีก เพิ่งรู้ว่าจากหน้าร้อนธรรมดา กลายเป็นฝนกลางฤดูร้อนไปแล้ว
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
