หน้าส่วนตัว
ยี่สิบบาทแรกของทิกิ
.อย่ามาสนใจเลยว่า.....ข้าฯ..คือใคร
อย่าเลยเธอ..........อย่าสนใจ....อะไรกับฉัน!
อย่าตามถาม....วันเดือนปีเกิด....ทำไมกัน ?
อย่ามาหัน....เหเกี้ยวเทียบ....ไปเลียบวัง?
อย่ามาสน ! ....ว่าคนอย่างฉัน....นั้นคืออะไร ?
อย่ามาถาม....ว่าเขียนที่ไหน ?....รังสรรค์แต่หลัง
อย่ามาถาม....ตามเขียนที่นี่....ว่าติดใจจัง!
อย่ามาถาม..ฝัน....วันละหลายครั้ง....แค่มาเขียนกลอน!.......
ยี่สิบบาทแรกของทิกิ
๑....มิได้เข้ามาเพื่อมองหาคู่
๒....มิได้คิดสมสู่กับตัวอักษร ?
๓....มิได้คิดผสมสนิท.......ผิดบังอร
๔....มิได้คิดเว้าวอน....อ้อนบุรุษใด
๕....มิได้คิดว่าอยากหากพบคน
๖....มิได้ใคร่สน....ว่าใครใจใส่
๗....มิได้รูปชั่วตัวดำอันใด
๘....มิได้โง่เง่า....ใจเจ้ามีปัญญา
๙....มิได้หงอยเหงา....หรือเศร้าจิต
๑๐....เพียงคิดกลับมา....อ่านทีท่า
๑๑....รำคาญคนบ่นก็เลยเปิดมา
๑๒....เข้าที่ไร....เจ็บทุกครา....ไม่เข็ดซะจริง.....
๑๓....ถามหาเกมมา....ครานั่งหน้าจอ
๑๔....รำคาญก็ขอ....นั่งอ่านนิ่งนิ่ง
๑๕....จะรู้ไปทำไม?....ประวัติจริงจริง
๑๖....ที่เห็นทุกสิ่ง....ก็เท่าที่มี
๑๗....เป็นคนไม่ดี....และขี้รำคาญ
๑๘....เขียนกลอนสำราญ....มานานนับนี่
๑๙....ไม่ชอบคนว่า....หาเรื่องทั้งปี
๒๐....เขียนกลอนทุกที....หนีโลกไปไกล !
ยี่สิบบาทแรกของทิกิ
ทิกิ_tiki
ไร้สีสันวรรณะเพศวัยไร้ตัวตน
tiki 1 ก.พ. 2547 15:15 น. - ID 45875 
711
10
0
1 กุมภาพันธ์ 2547 16:10 น. - comment id 210585
เห็นชื่อกลอน..แล้วแพ็คคิดว่าเป็น เงิน 20 บาทแรกที่พี่ทิกิใช้ซะอีก.. อิอิ..ทำไมคิดตื้นอย่างงี๊ว้าเรา.. ..ไม่ได้อ่านกลอนพี่ทิกิตั้งนาน..ยังเพราะแล้วก็มีสาระเหมือนเดิมนะคับ.. ^_^
1 กุมภาพันธ์ 2547 16:18 น. - comment id 210591
อ่าว เขียนด้วยเซ้ง เซ้ง น่ะ อิอิ
1 กุมภาพันธ์ 2547 16:27 น. - comment id 210595
เขียนได้ไพเราะดีครับ ชอบการใช้ภาษาของคุณทิกิเสมอเสมอครับ กลอนก็เป็นแค่บทกลอนเนอะ อย่าหม่นใจไปเลยคับ
1 กุมภาพันธ์ 2547 16:35 น. - comment id 210603
เขียนได้ไพเราะดีครับ ชอบการใช้ภาษาของคุณทิกิเสมอเสมอครับ กลอนก็เป็นแค่บทกลอนเนอะ อย่าหม่นใจไปเลยคับ จาก : รหัสสมาชิก : 6077 - แทนคุณแทนไท รหัส - วัน เวลา : 214169 - 01 ก.พ. 47 - 16:27 โห..เนี่ยคนอ่านกลอนก็ยังงี้แหละ มีอารมณ์กะอักษรไปทุกตัวอัการและทุกบาท เลยเห็นไหมเนี่ย..คะ คุณแทนไท
1 กุมภาพันธ์ 2547 17:23 น. - comment id 210633
แค่เรามีความสุขกับบทกลอนของเราก็เพียงพอแล้วล่ะค่ะ เรื่องอื่นอย่าเก็บมาใส่ใจเลยนะค่ะ
1 กุมภาพันธ์ 2547 18:18 น. - comment id 210652
หลากรสลำนำกลอนอักษรสร้อย ปานเพชรพลอยพร่างพรายประกายส่อง ล้วนหลากสีแสนงามเมื่อยามมอง อยากกอบกองเก็บไว้กับใจตน รักวงวรรณกรรมสม่ำเสมอ หมายเจอะเจอมิตรแท้แม้สักหน ขอคนเข้าใจซึ้งสักหนึ่งคน เป็นเพื่อนด้นเดินทางอย่างจริงใจ แต่เส้นทางสืบสานลานอักษร ยังแอบซ่อนช่องว่างอยู่ไหวไหว ยึดอัตตาสีสันกั้นกางไว้ จึงยากให้หลอมรวมร่วมมรรคา ** มาแตง .. มาทักทายทิกิค่ะ **
2 กุมภาพันธ์ 2547 00:17 น. - comment id 210743
ในความคิดเห็นของผม มีดังนี้ มีคนพยายามตั้งคำถามมาหลายยุคหลายสมัยแล้วว่า ผลงานของนักเขียนสามารถบ่งบอกวิธีชีวิตจริงๆ ของนักเขียนเองได้มากน้อยแค่ไหน ไม่มีคำตอบให้กระจ่างในคำถามนี้ ด้วยเหตุผลนานานร้อยแปด ยังคงเป็นคำถามโลกแตกที่มีเพียงผู้เขียนเท่านั้นที่รู้และเข้าใจ มีนักวิจารณ์งานเขียนกล่าวว่า นักเขียนที่พยายามเผยตัวให้สาธารณชนรับรู้ จะทำให้ขาดอรรถรสในการอ่านงาน และอีกนัยหนื่ง นักเขียนที่พยายามเผยตัวเองและข้อมูลส่วนตัว ทำให้ผู้อ่านมีรายละเอียด เป็นไกด์ไลน์ได้อย่างยอดเยี่ยม... ในความคิดผม ไม่มีสิ่งไหนสำคัญไปกว่าการได้ทำในสิ่งที่เรารักแ ละนำมาซึ้งความสุข ผู้อ่านได้อ่านงานแล้วชอบและยินดี นั่นคือผลพลอยได้ ในการที่จะรังสรรค์งาน ย่อมเริ่มต้นจากตั้งใจจริงในตัวเอง เพราะฉะนั้น เหตุและปัจจัยภายนอกไม่ใช่เรื่องสำคัญแม้แต่น้อย จะมีร้อยล้านคนสงสัยว่า ฉันเขียนเรื่องนี้ทำไม เขียนเพื่ออะไรแล้วมันหมายความยังไง ถ้ามีคำถามแบบนี้ต้องขึ้นอยู่กับนักเขียนแล้วหล่ะว่าจะเลือกตัว ไปตามกรณีๆ ไป บางครั้งการทำตัวเป็นความลับย่อมเป็นอะไรที่น่าค้นหาและน่าติดตาม พอพอกับการน่าเบื่อ และบางครั้งการเปิดเผยตัว ก็เป็นอะไรที่ง่ายๆ ไม่น่าติดตาม และไม่ขลังเอาเสียเลย เพียงอักษรกลอนกานท์ได้จารไว้ เป็นความนัยลึกซึ้งซึ่งความฝัน เพียงระบายคลายปมแห่งคืนวัน สิ่งสำคัญ..ความตั้งใจ...ใช่ใครชม? ชื่นชมและรักในมิตรบนถนนสายเดียวกันเสมอมาครับ
2 กุมภาพันธ์ 2547 01:08 น. - comment id 210756
ทิ๊กกี๊.. ในโลกฝัน.. เราสามารถใส่จินตนาการได้ทุกรสชีวิต รู้ไหม... เราโชคดีเท่าไร..ที่ยังสามารถฝัน และยังมีวันได้ระบายใจ ไม่ว่าจะทุกข์ใจสักประมาณใด.. ดวงใจฝันของเราจะพาเราหลุดลอยพ้นพันธนา พ้นจากสภาพความน่าเวทนาในชีวิตจริงในบางสิ่งที่ยากจะอธิบายหรือไหว้วอนให้ผู้ใดรับรู้ได้ เพื่อนรัก.. จงหนักแน่น.. และมั่นคงต่อเศษเสี้ยวหัวใจเราที่พระเจ้ายังเมตตามอบมาให้เราได้ลบลืมความโหดร้ายแห่งชีวิตที่สนิทเนาในใจในโลกจริงมากเรื่องราว ทุกบรรทัดที่เราตวัดมือลากไปคือพลังใจอันมหัสจรรย์รัก ที่น่าน้อยใจนัก แม้นผู้อันเป็นที่รักยิ่งยังไม่เคยแม้เหลียวมอง.. ด้วยน้ำตาแห่งความเข้าใจในนาทีนะ
2 กุมภาพันธ์ 2547 01:12 น. - comment id 210758
แค่เรามีความสุขกับบทกลอนของเราก็เพียงพอแล้วล่ะค่ะ เรื่องอื่นอย่าเก็บมาใส่ใจเลยนะค่ะ จาก : รหัสสมาชิก : 50 - ข้าวปล้อง รหัส - วัน เวลา : 214207 - 01 ก.พ. 47 - 17:23 ขอบคุณข้าวปล้องที่สุดค่ะ
2 กุมภาพันธ์ 2547 01:16 น. - comment id 210760
หลากรสลำนำกลอนอักษรสร้อย ปานเพชรพลอยพร่างพรายประกายส่อง ล้วนหลากสีแสนงามเมื่อยามมอง อยากกอบกองเก็บไว้กับใจตน รักวงวรรณกรรมสม่ำเสมอ หมายเจอะเจอมิตรแท้แม้สักหน ขอคนเข้าใจซึ้งสักหนึ่งคน เป็นเพื่อนด้นเดินทางอย่างจริงใจ แต่เส้นทางสืบสานลานอักษร ยังแอบซ่อนช่องว่างอยู่ไหวไหว ยึดอัตตาสีสันกั้นกางไว้ จึงยากให้หลอมรวมร่วมมรรคา ** มาแตง .. มาทักทายทิกิค่ะ ** จาก : รหัสสมาชิก : 4956 - มาแตง รหัส - วัน เวลา : 214226 - 01 ก.พ. 47 - 18:18 งามในตัวตนทั้งผลงานและคนเขียน มาแตง ทิกิชื่นชมเธอเสมอค่ะ
2 กุมภาพันธ์ 2547 01:19 น. - comment id 210761
ในความคิดเห็นของผม มีดังนี้ มีคนพยายามตั้งคำถามมาหลายยุคหลายสมัยแล้วว่า ผลงานของนักเขียนสามารถบ่งบอกวิธีชีวิตจริงๆ ของนักเขียนเองได้มากน้อยแค่ไหน ไม่มีคำตอบให้กระจ่างในคำถามนี้ ด้วยเหตุผลนานานร้อยแปด ยังคงเป็นคำถามโลกแตกที่มีเพียงผู้เขียนเท่านั้นที่รู้และเข้าใจ มีนักวิจารณ์งานเขียนกล่าวว่า นักเขียนที่พยายามเผยตัวให้สาธารณชนรับรู้ จะทำให้ขาดอรรถรสในการอ่านงาน และอีกนัยหนื่ง นักเขียนที่พยายามเผยตัวเองและข้อมูลส่วนตัว ทำให้ผู้อ่านมีรายละเอียด เป็นไกด์ไลน์ได้อย่างยอดเยี่ยม... ในความคิดผม ไม่มีสิ่งไหนสำคัญไปกว่าการได้ทำในสิ่งที่เรารักแ ละนำมาซึ้งความสุข ผู้อ่านได้อ่านงานแล้วชอบและยินดี นั่นคือผลพลอยได้ ในการที่จะรังสรรค์งาน ย่อมเริ่มต้นจากตั้งใจจริงในตัวเอง เพราะฉะนั้น เหตุและปัจจัยภายนอกไม่ใช่เรื่องสำคัญแม้แต่น้อย จะมีร้อยล้านคนสงสัยว่า ฉันเขียนเรื่องนี้ทำไม เขียนเพื่ออะไรแล้วมันหมายความยังไง ถ้ามีคำถามแบบนี้ต้องขึ้นอยู่กับนักเขียนแล้วหล่ะว่าจะเลือกตัว ไปตามกรณีๆ ไป บางครั้งการทำตัวเป็นความลับย่อมเป็นอะไรที่น่าค้นหาและน่าติดตาม พอพอกับการน่าเบื่อ และบางครั้งการเปิดเผยตัว ก็เป็นอะไรที่ง่ายๆ ไม่น่าติดตาม และไม่ขลังเอาเสียเลย เพียงอักษรกลอนกานท์ได้จารไว้ เป็นความนัยลึกซึ้งซึ่งความฝัน เพียงระบายคลายปมแห่งคืนวัน สิ่งสำคัญ..ความตั้งใจ...ใช่ใครชม? ชื่นชมและรักในมิตรบนถนนสายเดียวกันเสมอมาครับ จาก : เทพบุตรแห่งฤดูกาล รหัส - วัน เวลา : 214317 - 02 ก.พ. 47 - 00:17 ทิกิได้คำตอบมานานแล้วว่า เขียนให้ไปอยู่นอกโลกได้เท่าไหร่น่ะแหละ จะมีความสุขที่สุด แบบระเบิดเถิดเทิงไปเลยค่ะ......... เทพบุตรแห่งฤดูกาล
2 กุมภาพันธ์ 2547 01:23 น. - comment id 210763
ทิ๊กกี๊.. ในโลกฝัน.. เราสามารถใส่จินตนาการได้ทุกรสชีวิต รู้ไหม... เราโชคดีเท่าไร..ที่ยังสามารถฝัน และยังมีวันได้ระบายใจ ไม่ว่าจะทุกข์ใจสักประมาณใด.. ดวงใจฝันของเราจะพาเราหลุดลอยพ้นพันธนา พ้นจากสภาพความน่าเวทนาในชีวิตจริงในบางสิ่งที่ยากจะอธิบายหรือไหว้วอนให้ผู้ใดรับรู้ได้ เพื่อนรัก.. จงหนักแน่น.. และมั่นคงต่อเศษเสี้ยวหัวใจเราที่พระเจ้ายังเมตตามอบมาให้เราได้ลบลืมความโหดร้ายแห่งชีวิตที่สนิทเนาในใจในโลกจริงมากเรื่องราว ทุกบรรทัดที่เราตวัดมือลากไปคือพลังใจอันมหัสจรรย์รัก ที่น่าน้อยใจนัก แม้นผู้อันเป็นที่รักยิ่งยังไม่เคยแม้เหลียวมอง.. ด้วยน้ำตาแห่งความเข้าใจในนาทีนะ จาก : พุด รหัส - วัน เวลา : 214330 - 02 ก.พ. 47 - 01:08 พุดที่รัก ในบางครั้ง......บางขณะ.....ที่เราเป็นตัวเอง เช่นคืนนี้.......เงียบๆกะเสียงเพลงในร้าน กะเดินมาหารถกลับบ้านเองเงียบๆ มันท่าทางจะเป็นสุขในชีวิตมากกว่าจะ ประดิษฐ์อักษรอะไรเลย ไอ้คนมือซนอย่างเราก็อยู่ไม่สุขซะด้วย วันนี้ก็นั่งตัดริบบิ้นถัก macrame หาเรื่องให้ ลืมเขียนกลอนซะ......... ลืม ลืม ซะ เขียนแล้วมันได้ไรหว่า แต่ก็มีเขียนอยู่ในสมุดของเมื่อคืน เมื่อวาน เมื่อวันก่อน เมื่อเช้า เมื่อสาย ก็ยังมีอยู่พุด รีบตอบเผื่อพุดอ่านก่อนนะ เดี๋ยวจะตอบต่อจ้ะ
2 กุมภาพันธ์ 2547 01:49 น. - comment id 210771
เพิ่งตอบพุดหยกๆๆว่าจะลืมมมม
ก็
สุดยอดเยี่ยมสร้างพจน์จรดบทอักษร
ร่ายบทกลอนสอนลูกปลูกใจฝัง
รั้งความคิดที่เตลิดเพลิดใจจัง
กลับสู่วังในห้วงรักใครจักมี.
แก้วประเสริฐ.
ขอปรบมือให้กับบทกลอนบทนี้จ๊ะ.
จาก : รหัสสมาชิก : 6104 - แก้วประเสริฐ
รหัส - วัน เวลา : 214300 - 01 ก.พ. 47 - 23:07
มาตา.....พจนา.......๒
ไม่คาดว่าจะเขียนกลอนได้ในคืนนี้
แต่ คุณแก้วประเสริฐ....ก็กระตุกออกมาจนได้....ขอบคุณในบทกลอนของคุณแก้วประเสริฐ ซึ่งเป็นกำลังใจให้ นะคะ
ขอบคุณที่สุดค่ะ
ทิกิ_tiki
ไร้สีสันวรรณะเพศวัยไร้ตัวตน
ก็...หล่นมาจนได้แหละค่ะ พุด
ขอบใจในน้ำใจใสของเพื่อนที่มาคอยให้กำลังใจนะคะ
ทิกิ
2 กุมภาพันธ์ 2547 02:46 น. - comment id 210778
อีกครั้งนะพุด
ยี่สิบบาทแรกของทิกิ..มันอาจรินมาตั้ง เจ็ดสิบบาท....แต่ทิกิ นำลงมาแค่ 20 เท่านั่นก่อน พุดก็น้ำตาไหลแล้วเหรอ
เรายิ้มฝืนๆๆให้กับโชคชะตา....
ฟ้าดินเป็นพยานเถอะว่า.....
ในสมองของคนคนหนึ่งที่วุ่นวายกะหน้าที่การงานจนเหมือนบ้า อย่างเราเนี่ยนะ
จะมีปัญญาไป อินเลิฟ กะใครได้
จะบ้าหรือวะ
เออ......มองกระจกก็ยังสวยดีนี่หว่า
เออ ....เงินก็พอมีจะฟาดหัวใครมาก็ได้
เออ....แค่ขยิบตามันก็แห่กันมาแล้วมัง
ปล่าวเลย.....นังคนนี้ก็ยังบ้าทำงานเหมือนเดิม
แบบทั้งชาตินี้ฟ้าสาปให้เกิดมากินนอนกะงาน
นะพุด......จะมาอ่านไหมเนี่ย?
เอาว่าคงมาอ่านแน่ะนะ..คะ..แบบผู้หญิงหน่อย
อีกทั้ง.....สปิริตก็ยังแรง
เลือดก็ยังเข้ม......หัวใจก็ยังอุ่น
อะนะ
แต่ทำไม...และทำไม...ไม่เห็นสนใจใครซักกะนิด
บ้าแต่งาน และเดี๋ยวนี้ ก็บ้าแต่กลอนน่ะ
พวกๆเค้าก็รู้กันทั้งนั้น ....
แบบหัวใจค้างฟ้าไปแล้วนะเจ้าค่ะ
เขียนตอบเธอแล้วก็หายเครียดไปเลยอะพุด
ขอบใจนะเพื่อน
บันทัดนี้เราหัวเราะให้กะตัวเองได้เหมือนเดิมแล้ว
โชคดีที่รอดปากเหยี่ยวปากกา ไม่โดนใครฟาดหัวแย่งมือถือไป น่ะ อิอิ .......ยามทักว่า
คุณกลับดึกนะครับ......
กลับมาก็ตรงดิ่งมาดูหน้ากลอนเนี้ยก่อน ตอบพุดคนแรกรึเปล่า? อะไม่ใช่ เรียงลำดับตามกันลงมา แต่เธอก็ยังเป็นเพื่อนที่เราตอบยาวที่สุดเหมือนเดิมน่ะแหละ พุด......ก็คนมันเหมือนกัน ซะเนี่ย นะ ?
ทิกิ_tiki
ไร้สีสันวรรณะเพศวัยไร้ตัวตน
2 กุมภาพันธ์ 2547 02:58 น. - comment id 210780
ปอลอ และขอบคุณ กลอน และ คำตอบยาวยาวของคุณ เทพบุตรแห่งฤดูกาลที่ยาว ยาว แต่ก็เป็นกำลังใจในสติสัมปชัญญะพอสมควร........... .......... บางครั้งการทำตัวเป็นความลับย่อมเป็นอะไรที่น่าค้นหาและน่าติดตาม พอพอกับการน่าเบื่อ และบางครั้งการเปิดเผยตัว ก็เป็นอะไรที่ง่ายๆ ไม่น่าติดตาม และไม่ขลังเอาเสียเลย เพียงอักษรกลอนกานท์ได้จารไว้ เป็นความนัยลึกซึ้งซึ่งความฝัน เพียงระบายคลายปมแห่งคืนวัน สิ่งสำคัญ..ความตั้งใจ...ใช่ใครชม? ชื่นชมและรักในมิตรบนถนนสายเดียวกันเสมอมาครับ จาก : เทพบุตรแห่งฤดูกาล รหัส - วัน เวลา : 214317 - 02 ก.พ. 47 - 00:17 ขอบคุณอีกครั้งด้วยค่ะ ทิกิ ยี่สิบบาทแรกของทิกิ ทิกิ_tiki ไร้สีสันวรรณะเพศวัยไร้ตัวตน
2 กุมภาพันธ์ 2547 08:26 น. - comment id 210817
น้านนนนน ยี่สิบบาทแรก แต่พู่กันอ่านอันที่สองเพราะว่าอ่าน ยี่สิบบาทสองก่อน... ช่างมีความคิดที่ซึ้งลึกจริงมากครับ...ไม่เลวร้าย และดีเลิศ...*-*
2 กุมภาพันธ์ 2547 10:32 น. - comment id 210827
น้านนนนน ยี่สิบบาทแรก แต่พู่กันอ่านอันที่สองเพราะว่าอ่าน ยี่สิบบาทสองก่อน... ช่างมีความคิดที่ซึ้งลึกจริงมากครับ...ไม่เลวร้าย และดีเลิศ...*-* จาก : รหัสสมาชิก : 6184 - พู่กันของหูกวาง รหัส - วัน เวลา : 214392 - 02 ก.พ. 47 - 08:26 มายอกันอีกแล้วนะคะ ฉะนี้แล้วจะพบตัวตนได้ยังไงน้อ นะ ทิกิเอ๋ย
2 กุมภาพันธ์ 2547 14:18 น. - comment id 210880
หน้าที่แม่ คือสิ่งสูงสุด ไม่ว่าศาสนาใด.....เชื้อชาติใด อาม่า มาม่า มามี้ มารดร มาเธ่อร์(mother) maman มามัง.....มัม mom คำขานนี้ เป็นโอสถสมานใจและกายของคนที่ เดียวดายไร้ค่าได้เป็นอย่างดียิ่งกว่ายาชนิดไหน ในโลกนี้ สองมือแม่ที่โอบอุ้มทะนุถนอมลูกนั้น มีค่ายิ่งใหญ่กว่ามือที่กอดรัดร่างกายของผู้ใดทั้งสิ้น ขอให้แม่นั่น ทำหน้าทีแม่......ผู้ทำดีที่สุด ทั้งตามหน้าที่ และ ด้วยจิตใจ ทิกิ จาก : รหัสสมาชิก : 4895 - tiki รหัส - วัน เวลา : 214457 - 02 ก.พ. 47 - 14:14
3 กุมภาพันธ์ 2547 00:34 น. - comment id 211126
เป็นยี่สิบบาทแรก ที่มาแปลกแวกตาพาหวั่นไหว แต่ก็รู้ถึงจิตสนิทใน ว่าพี่สาวแต่งกลอนใสใสได้ทุกวัน *-*กลอนน่ารักจังเลยค่ะ*-*
3 กุมภาพันธ์ 2547 02:10 น. - comment id 211191
เป็นยี่สิบบาทแรก ที่มาแปลกแวกตาพาหวั่นไหว แต่ก็รู้ถึงจิตสนิทใน ว่าพี่สาวแต่งกลอนใสใสได้ทุกวัน *-*กลอนน่ารักจังเลยค่ะ*-* จาก : รหัสสมาชิก : 4521 - ผู้หญิงไร้เงา รหัส - วัน เวลา : 214706 - 03 ก.พ. 47 - 00:34 แต่แพ้ตูนอะคะ อิอิ
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
