เสียงหยดน้ำจากฟ้ากระทบพื้น ความเหงาเริ่มตื่นเข้าทักทายรู้ไหม ราตรีนี้แสนเหน็บหนาว ทบทวีกว่าวันใด มองออกไปนอกหน้าต่างคิดถึงคนไกล...เหลือเกิน ข่มตานอนใต้ผ้าห่มผืนใหญ่ กายซึมซับความอบอุ่นใช่ แต่ใจได้รับเพียงผิวเผิน เสียงหยดน้ำฝน ~ความเหงา~บุกเข้าทำลายใจยับเยิน น้ำตาคือแขกไม่ได้รับเชิญ...ลุกลามเข้ามา จะผ่านพ้นคืนนี้ไปได้อย่างไร เฝ้าหาคำตอบในห้องสี่เหลี่ยมผืนผ้า น้ำฝนหยุดตก สิ่งที่ฉันต้องการพบยากเกินไขว่คว้า มีเพียงความเงียบงันกับรอยน้ำตา ..........................แล้วราตรีนี้ฉันจะนิทราได้อย่างไร... ขอแค่เพียงให้เธอกลับมา ..............ฉันคงนอนหลับตาได้อย่างสบายใจ กว่าจะจบบทกลอนได้เกือบตายห่าเลยขอรับ โฮะๆๆ สุดหล่อไปนอนแหละเด้อ คิดถึงทุกคนมากโดยเฉพาะสาวๆในเวปนี้ 555 แล้วก็อย่าคิดถึงสุดหล่อให้มากนะ เด็วจะนอนไม่หลับ อิอิ เพ้อจ้อพอแหละ แวบบบบบ
27 มกราคม 2547 02:02 น. - comment id 208213
อิอิ :)
27 มกราคม 2547 08:22 น. - comment id 208226
ด้วยฟ้าฝน หลงฤดู กู่หาน้อง น้ำตานอง สองแก้ม เกลื่อนเปื้อนหมอน น้ำตาไหล รินหล่น ข่มตานอน ให้ร้าวรอน ฤดี หลับไม่ลง
27 มกราคม 2547 09:36 น. - comment id 208242
ก็.. เพราะความเหงา.. ทำให้สายมือถือตะริ๊ดติดทั้งวัน จนค่าโทรบานเบอะ..ทั้งเมือง.. และ ก็ เพราะความเหงา.. ที่ทำให้ร่มรักเรือนไทย ไม่เคยหันห่างคำว่ารักๆๆๆล้นจอล้นใจ รักอสงไขยล้านแสนหมืนเรื่องราว มากมายมากมีทั้งชีช้ำ..ทั้งสุขสมหวัง ทั้งน้ำตาท่วมจอรอเวลาระเหยหาย หากมีใครสักคนมาคอยเคียงใกล้เข้าใจและเช้ดหยาดน้ำตาให้ด้วยรักรักรัก อีกนั่นแหละน้อ.. เราถึงได้มีร่มรักแห่งนี้ไงคะ ที่ทุกคนดีทุกดวงใจ ได้มาอาศัยระบายคลายเศร้า คลุกเคล้าใจกันไปตราบอุทัยโลกหมุนไงคะ *** พี่พุด..เป็นคนนึงนะคะเมจิคเชี่ยน ที่จะเฝ้าภาวนาให้เกิดเมจิคในใจใครคนที่น้องรักรอ.. ด้วยรักล้นใจ
27 มกราคม 2547 09:47 น. - comment id 208245
ก็หลับตานะ...แล้วมันจะหลับไปเอง...อิ อิ
27 มกราคม 2547 12:21 น. - comment id 208293
นอนไม่หลับซีนะ.
27 มกราคม 2547 14:38 น. - comment id 208336
: )
27 มกราคม 2547 19:45 น. - comment id 208389
น่ารักจังค่ะ หมาเห่า อาจหล่อ แต่ ถ้าหมาหอน คงหล่อ ไปหมด อิ อิ อิ *______________*
27 มกราคม 2547 22:30 น. - comment id 208454
อดคิดถึงเลย^^
27 มกราคม 2547 23:14 น. - comment id 208470
ข่มตานอนใต้ผ้าห่มผืนใหญ่ แต่ใจกับไม่อาจหลับใหลได้เหมือนก่อน เพราะความหลังทำให้เกิดความอาวรณ์ จึงกลายเป็นบทสะท้อนแล้วย้อนมาเป็นน้ำตา *-*กลอนไพเราะดีค่ะ*-*