กวีบทเก่า
มาใหม่
แต่ก่อนทุกครั้งทีไรได้อ่านได้เห็นในบทกวี
แต่อ่านแล้วทิ้งมันไปไม่เคยใยดีไม่ซึ้งชวนฝัน
ใจความนั้นก็มีแต่เรื่องเก่า
คือความรักที่กลายเป็นเศร้า
อ่านไปก็งั้นๆเรื่องราวที่ซ้ำๆ
อ่านไปยังช้ำซ้ำเติมเรื่องเก่า
ต้องมีคนสมหวังต้องมีคนชอกช้ำ
ไม่จำไม่ซึ้งไม่เกี่ยวกับเรา
จนวันที่เขาลืมเราจู่จู่ความเหงาก็เกิดมี
กลับเกิดลึกซึ้งในบทกวี
ได้อ่านอีกทีน้ำตาจะไหล
อ่านไปอย่างช้าๆเรื่องราวคนช้ำๆ
แต่มันไม่ขำเพราะเป็นตัวเรา
ไม่เคยจะนึกฝันจะเจอเองสักครั้ง
กับความผิดหวังต้องเจ็บต้องเหงา
เก็บความหมายทุกตอนเก็บอักษรทุกตัว
อยู่ในหัวใจเราเข้าไปข้างใน
ให้มันช้ำไปอีกให้มันช้ำเข้าไป
ให้มันสาแก่ใจให้ช้ำกว่านี้
อ่านไปอย่างช้าๆเรื่องราวคนช้ำๆ
ให้มันตอกย้ำซ้ำเติมใจเรา
ไม่เคยจะนึกฝันจะเจอเองสักครั้ง
กับความผิดหวัง...ต้องเจ็บต้องเหงา
ต้องเจ็บต้องช้ำเป็นอย่างตัวเรา