**เวลา...กับคนสองคน**

พู่กันของหูกวาง

เวลา...สิ่งที่ได้นำพาทุกอย่างให้เราได้รู้จัก
นำทางสู่ความรักความห่วงหาที่เคยไฝ่ฝัน
เสกสรรความห่วงใย...ให้เราด้ผูกพัน
ต่างก็เป็นสิ่งที่สองเราต้องการ...แต่งเติมมันต่อไป

อาจมีสิ่งเปลี่ยนแปลงในความรักที่มีอยู่นั้น
เมื่อรู้ว่าต่างก็มีทางที่ต่างกัน...ซึ่งควบคุมมันไม่ไหว
ความรู้สึกที่ไม่ลงรอย...ยิ่งทำให้คอยแต่จะเลิกราไป
และไม่นึกถึงความหลังที่เคยมีเยื่อใย...และเคยรักกันมา

รอยแผลแห่งความเจ็บช้ำกลับยิ่งทวี
ภายใต้รอยร้าวของความใยดี...ที่ดูไม่มีค่า
ลวงหลอกทุกอย่าง...สรรสร้างแป็นภาพมายา
เพื่อหวังว่ารักที่เปลี่ยนไปจะกลับคืนมา...เป็นเหมือนเดิม

กว่าจะรู้ว่ารัก...ได้ห่างหายไป
ทุกสิ่งที่พยายามประคองไว้...ก็ไม่อาจพูนเพิ่ม
ตั้งใจจะให้เหมือนวันวาน...จึงดึงดันที่จะแต่งเติม
สุดท้ายก็กลับเป็นรอยร้าวดังเดิม...เหมือนที่เคยผ่านมา

เวลา...ที่ไม่อาจหวนกลับ
เพียงรอยทางที่ไกลลับ...ยิ่งทำใจให้โหยหา
กับคนสองคนที่ผ่านช่วงหนึ่ง...ของวันเวลา
ยังคงหวังว่าวันวานจะรักษา...ให้ใจที่เจ็บช้ำมา  *กลับหายดี*