.....ชมแต่เงา..... ....รอยละมุนกรุ่นไรผมใคร่กล่อม ชื่นดมดอมหอมเหเสน่หา คืนใดหนอขอแนบนุชบุษบา เหงา...เหว่ว้าอารมณ์....ชมแต่เงา .....ลมเหนือเผื่อหนาวสาวเหน็บ ใจเจ็บเก็บลึกดึกเศร้า หรีดหริ่งระงมข่มเร้า เพียงเงา...เรารู้ผู้เดียว ....คนไกล...ไยหมองร้องไห้ หัวใจให้ย้ำกรำเคี่ยว หลงทิศผิดร้าย..ดายเดียว แลเหลียวเปลี่ยวร้าง....ทาง..มี .......ดึก หนาว ร้าวไหวในอก สะทกสะท้อนค่อนถี่ กล้ำกลืนฝืนทนคนดี ป่านนี้มีใครใกล้รอ.... ๑๑๑๑๑
14 มกราคม 2547 07:27 น. - comment id 202465
ซึ้ง
14 มกราคม 2547 11:29 น. - comment id 202506
เหลือแต่เงาเราไม่มีนี้เหมือนก่อน เหลือแต่ความอาวรณ์ไม่มีสิทธิ์จะชิดใกล้ เหลือแต่เพียงอดีตเหมือนคอยกรีดกับแผลใจ เหลือแต่เงาไม่เหลือใครให้เศร้าจริง *-*กลอนไพเราะจังเลยค่ะ ชอบค่ะชอบ*-*
14 มกราคม 2547 18:33 น. - comment id 202687
เปล่าเปลี่ยวโดดเดี่ยวเศร้า ชมแต่เงาเจ้าเลือนหาย ครวญครางอ้างว้างกาย ตรมหมองไหม้ไร้คู่เคียง
14 มกราคม 2547 22:02 น. - comment id 202776
สวัสดีครับคุณทิกิ..คุณผู้หญิงไร้เงา และคุณชัยชนะ...ยินดีที่มาเยี่ยมชมครับ
15 มกราคม 2547 01:46 น. - comment id 202837
.สวัสดีค่ะ.. ....มัย...โพสเยอะจัง...ตามมะหวัยยย.... ..คุ้นๆ แฮะ...บทนี้.....อิอิ ....^-^....
17 มกราคม 2547 10:40 น. - comment id 203928
สวัสดีครับ... แปะหลายหน..ไม่เดินน่ะ.. อืดจัง..... หนีเสือปะจรเข้....เฮ้อ คุ้นที่ไหน.... ^_^