จากเสียงกระซิบเบา-เบา *-*ฉันอยากเป็นเงาให้เธอ*-*

พู่กันของหูกวาง

*-*...เธอยังต้องการใครอีกหรือเปล่า...*-*
รู้สึกเปลี่ยวเหงา-เหงาอยู่บ้างไหม
แม้รู้ว่าเด็กอายุ สิบเจ็ด...ตอนปลาย-ปลาย
คงไม่สามารถครองใจ...ที่แสนอุ่นไอของเธอ...*-*

*-*...เธอเหมือนดอกฟ้าที่ค้นหามานาน...*-*
แต่ก็ยังไกลเกินฝัน...ของฉันอยู่เสมอ
เจอแล้วคนดีของใจ...แต่ทว่าไกลเกินละเมอ
ต้อยต่ำอยู่กับความเพ้อเจ้อ...*-*...ของคนห่างไกล...*-*

*-*...เธอช่างมีน้ำใจกับทุกคนที่ผ่าน...*-*
เลยไม่รู้ว่าที่เธอให้ฉัน...*-*...เธอให้ความสำคัญแค่ไหน...*-*
ผ่านมา-ผ่านไปทุกที...ยังมีแค่รอยความห่วงใย
ปล่อยให้ฉันสำคัญตัวเองเรื่อยไป...ว่าเธอมีใจให้กัน

*-*...ย้ำตัวเอง...ว่าเราเองคงไม่ใช่...*-*
เราคงไม่สามารถก้าวไป...ณ...ที่ตรงนั้น
ที่ที่เธอจะมีใจ...ไว้เพื่อคนสำคัญ
รับได้เพียงฐานะของคนเดินผ่าน...และเธอห็หันมาทักทาย

*-*...ความเป็นจริงของทุกสิ่งไม่อาจฝืน...*-*
ขอให้ฐานะของฉันเป็นอย่างอื่น...จะได้บ้างไหม
ขอให้เธอรับไว้สักคน...ฉันจะยอมทนเป็นแค่*-*...น้องชาย...*-*
และเธอล่ะคิดว่ายังไง...ช่วยบอกให้ชื่นใจสักที(...นะพี่ไร้เงา)...