แอบหวังลึกๆ ในใจ..อย่างหวั่นไหว เผื่อเธอจะสนใจแลมาสบตากันบ้าง ได้แต่เฝ้าห่วงหา อาทรอยู่ห่างๆ ไม่กล้าแม้แต่จะก้าวย่างเดินเข้าไปพูดจา จิตใจว้าวุ่นสับสนอย่างไม่เคยเป็น แหงนหน้ามองเห็นเมฆขาวปุกปุยบนฟากฟ้า วาดฝันปั้นเมฆขาวเป็นหน้าเธอที่ยิ้มมา มองสบตากับฉันอย่างอ่อนโยนละมุนละไม หลับตาพริ้มยิ้มแพรวพราวกับความฝัน มีเพียงเธอและฉันในโลกแห่งความฝันอันสดใส เพียงไม่นานเมฆกลายเป็นหมอกควันจางหายไป ปลุกฉันให้ตื่นจากโลกแห่งความฝันสู่โลกแห่งความเป็นจริง..