ขอทานชรา...กับน้ำตาต่างเงิน

พู่กันของหูกวาง

แสงอาทิตย์...สาดส่อง...ทั่วท้องฟ้า
ถึงเวลา...ของบางคน...บนความหวัง
ต่างออกมา...ทำหากิน...ณ ถิ่นทาง
ที่รกร้าง...ห่างผู้คน...ทนหมองมัว
ถือแก้วน้ำ...หนึ่งใบ...ใช่ใส่น้ำ
วางลงคว่ำ...บนพื้นปูน...ทูนเหนือหัว
ก้มลงต่ำ...ทนเจ็บช้ำ...ประจำตัว
โรคต่างระรัว...ลงสู่ร่าง...อย่างทรมาน
กายอ่อนเพลีย...แม้เหนื่อยหนัก...พักมิอาจ
พนมวาด...ไหว้ผู้คน...จนสงสาร
หนึ่งเหรีญบาท...ปัดลงสู่...ประตูทาน
หล่นลงลาน...บนแก้วน้ำ...สิ่งทำกิน
ไม้ไกล้ฝั่ง...ยังนั่งอยู่...ใกล้คูหา
คนเดินผ่าน...ไปมา...น่าถวิล
คนรวยล้น...เดินชน...คนทำกิน
ไม่สนสิ้น...ใครเป็นไร...ไม่หันมอง
น้ำตาร่วง..ลงแทนทาน...บนลานแก้ว
ชราแล้ว...ยังหาทรัพย์...น่าหม่นหมอง
ผู้เป็นบุตร...ไม่มิรุจ...หันมามอง
ปล่อยให้ใจ...ยิ่งขุ่นข้อง...ของหญิงชรา
หรือชีวิต...ที่เป็นอยู่...อดสูนัก
เวรกรรมจัก...กำหนดให้...ใจโหยหา
ทำกรรมดี...คงได้ดี...ตามเวรา
ทำกรรมชั่ว...ต้องมัวมา...เป็นทาสีใคร...(ทาสี-แปลว่าทาส)
เห็นเช่นนั้น...อาจเป็นท่าน...สักวันหนึ่ง
ต้องมานนั่ง...ขอสลึง...พึงกราบไหว้
จงเร่งทำ...แต่กรรมดี...ทุกทีไป
แล้ววันหนึ่ง...คงถึงวัย...ได้สุขดี...