ขอทนอยู่อย่างผู้แพ้แน่นอนนัก ไม่มีสักคำที่วอนมางอนง้อ ต่างคนต่างห่างกันไปไม่รีรอ เพียงแค่ขอเก็บความหลังบางเรื่องราว นับแต่นี้อาจมีสุขเคล้าทุกข์บ้าง เป็นไปอย่างคนหมองไหม้หัวใจร้าว จำจมปลักทนดักดานอีกนานเนาว์ แม้จะเศร้าหรือเหงาหม่นต้องทนไป ภาพความหลังครั้งอดีตอาจกรีดบ้าง ใจบางบางอาจจะเพ้อยามเผลอไผล ในเรื่องเก่าที่เราสองเคยครองใจ จดจำไว้ไม่ลางเลือนร้างรา รู้ดีว่าค่าฉันด้อยคนต้อยต่ำ เผลอถลำรักลงไปไล่ไขว่คว้า จึงผิดหวังตั้งแต่เริ่มเติมรักมา สมน้ำหน้าที่ไม่เจียมเสงี่ยมตน
ผีขี้เมา 12 ธ.ค. 2546 12:11 น. - ID 42827 
1128
7
0
12 ธันวาคม 2546 13:59 น. - comment id 190130
กับความรักครั้งนี้ที่ทนทุกข์ เริ่มรักสุขรักจากเศร้าใจเราหมอง อาผีจ๋า..เขาลาเลื่อนเปลี่ยนคู่ครอง ก็เขามองอาค่าด้อยน้อยเพียงดิน.. ผู้หญิงม่ายมคนเดียวนะคะ อิ อิ
12 ธันวาคม 2546 17:19 น. - comment id 190165
http://www.thaipoem.com/web/songshow.php?id=2239 ทั้งๆที่รู้ อยู่แก่ใจ จะปกปิดใคร ใจย่อมรู้ ขอเพียงได้แต่ดู เธอชื่นชูก็สุขใจ เธอจะรู้บ้างไหม ว่ามีใครเขา ห่วงหวง จิตใจไม่คิดลวง รักล้นทรวงไม่กล้าเอ่ย จะปิดไว้ทำ ไม ให้ อึดอัดในใจของเรา บอก บอก กับเขา เธอไม่รักเรา ก็ค่าเท่ากัน อาจจะเจ็บและอาย ถ้าใจ ไม่เจียม ภายในใจ ไหม้เกรียม ด้วยไฟ รักแผดเผา ใครจะเป็นเหมือนเรา แอบรักเขา อยู่ข้างเดียว อกหัก กับแอบรักเขา อย่างใดเล่า จะช้ำกว่ากัน หวิว ใน ใจหวั่น เมื่อเธอนั้น ชื่นกับใคร อยากให้เขา คนนั้น เป็นฉัน เคียงเธอ ฉันได้แต่เพ้อ เพราะเป็นไม่ได้ อาจจะเจ็บ และอาย อาจจะเจ็บ และอาย ถ้าใจไม่เจียม ภายในใจไหม้เกรียม ด้วยไฟรัก แผด เผา ใครจะเป็นเหมือนเรา อาจจะเจ็บและอาย ถ้าใจไม่เจียม ภายในใจไหม้เกรียม ด้วยไฟรักแผด เผา ใครจะเป็นเหมือนเรา ใจกล้า รักเขาไม่กล้าบอก... มอบให้ลุงผีละกันเนอะ คงเข้าบรรยากาศดี
12 ธันวาคม 2546 18:20 น. - comment id 190189
เธอคงมี ธุระการ งานยากยุ่ง อินุงตุงนัง ให้เธอ เบลอปวดหัว รอวันหยุด เธออาจมา หาอย่ากลัว อย่าร้อนตัว นอนสบาย ใจเย็นเย็น อย่าลืมตื่นลืมตาดูบ้างนะครับ ถ้าเกิดเธอผ่านมาเดี๋ยวจะไม่เจอกัน
12 ธันวาคม 2546 18:49 น. - comment id 190199
คนที่กล้าว่าตัวเองนี่...เรานับถือใจเลยนะ
12 ธันวาคม 2546 18:59 น. - comment id 190203
อย่าลงโทษตัวเองเกินไป....เราต้องให้เกียรติตัวเราด้วยนะคะ... แผ่นดินไม่ไร้เท่าใบพุทรา....มาให้กำลังใจค่ะ..
12 ธันวาคม 2546 19:09 น. - comment id 190206
:)
12 ธันวาคม 2546 21:58 น. - comment id 190241
@^_^@
12 ธันวาคม 2546 22:59 น. - comment id 190267
เธอไม่เคยต่ำต้อยหรือต้อยต่ำ แต่ที่ทำห่างหายคล้ายสายฝน ก็เพราะมีสิ่งหนึ่งในกมล มันค้างคาหาเหตุผลไม่ได้เลย นั่นก็คือไม่แน่ใจ ว่าเธอจริงใจหรือเมินเฉย เธอชอบทำท่าไม่เห็นค่าหรือคุ้นเคย เหมือนฉันไม่ใช่เลยคนที่เธอมีใจ จึงต้องจากแต่ใช่จบ จากเพียงเพื่อจะหลบไปไหนไหน เพื่อให้เธอแน่จิตคิดในใจ ว่าเธอมีฉันนั้นไงในความจริง ซึ่งตอนนี้รู้แน่แท้แล้วนั่น ว่าเธอมีฉันนั้นใหญ่ยิ่ง กับความรักภักดีให้พักพิง ฉันจึงไม่อาจทิ้งเธอเดียวดาย *-*กลอนคุณไพเราะมากเลยค่ะ ชอบจริง ๆ ฝีมือสุดยอดเลยค่ะ ส่วนบทนี้ผู้หญิงไร้เงาแต่งแล้วจบไม่ลง คงต้องขออภัยนะค่ะ อิ อิ*-*
13 ธันวาคม 2546 09:59 น. - comment id 190367
ขอทีได้ไหม..อย่าไปจากฉัน ยอมอยู่ตรงนั้น แล้วเป็นอะไรก็ได้ ขอเพียงเท่านี้ สงบเสงี่ยมเจียมตัวไม่วุ่นวาย ถึงเจ็บแค่ไหนก็ขออยู่ใกล้เธอ ..กลอนเพราะคับ..^_^
13 ธันวาคม 2546 11:03 น. - comment id 190391
หน้าส่วนตัว
เรน..ชอบรูปจัง...
อิสระ..กับวัน...อยากกวน..กาละแม...
อิอิอิ..
แว๊ปมา..กวน..คนใจดีคะ..
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
