...ดินสอกับยางลบ...

ตะแหง่ว

กาลครั้งหนึ่งซึ่งผันผ่านนานมาแล้ว
มีเพื่อนแก้วเกลอขวัญชวนอิจฉา
คือดินสอกับยางลบคบกันมา
แค่มองตาก็สามารถผ่านถึงใจ
มาวันหนึ่งดินสอขอบอกกล่าว
ยางลบเจ้าเราคบกันนานแค่ไหน
มีสิ่งหนึ่งที่ข้าหาเข้าใจ
เจ้าทำไมชอบทำลายงานข้าจัง
ก็แล้วข้าไปทำไรให้งานเจ้า
ถึงได้กล่าวหาข้า...ข้าผิดหวัง
ยางลบตอบไม่ชอบใจที่ได้ฟัง
ดินสอนั่งทบทวนกวนเนื้อความ
เจ้ายางลบเจ้าชอบลบงานข้า
เขียนไว้แต่ละหน้าข้าหวงห้าม
อ้าว...ก็มันหน้าที่ข้าจะต้องทำ
เจ้ามาห้ามได้อย่างไรไม่รู้ซี
เจ้าดินสอข้าขอบอกเจ้าสักนิด
ถ้าเจ้าไม่เขียนผิดในสิทธิ์นี้
ข้าคงไม่หาญกล้ามาย่ำยี
คิดว่าข้าชอบล่ะสิ...ตัวสีดำ
งั้นเรามาแยกทางห่างกันเถิด
ดินสอเกิดไอเดียเสียเลศล้ำ
ข้าจะไม่มีวันหวนกลับคำ
จะเดินไปตามทางของข้าเอง
เจ้าดินสอสบายใจในอิสระ
เพราะคิดว่าตัวข้านี้แสนเก่ง
ขีดเขียนไปเท่าไหร่ไม่หวั่นเกรง
ตัวข้าเองแสนจะสบายใจ
นานวันเข้าเจ้าดินสอก็เริ่มเบื่อ
ด้วยเขียนผิดเหลือเฟือเหลือลบได้
ชักคิดถึงยางลบเข้าแล้วไง
อยากจะให้มาลบซ้ำคำผิดเรา
  ............................
ขอโทษเถอะยางลบจ๋าข้านี้ผิด
ที่ไปคิดว่าเป็นความผิดของเจ้า
ยางลบบอกไม่ป็นไรในเมื่อเรา
เป็นเพื่อนกันมานานเนาเราเข้าใจ
ไม่มีเจ้า..ดินสอ ข้าก็ทุกข์
ไม่เห็นจะสนุกอย่างไรได้
อย่าโกธกันอีกเลยนะหรือว่าไง
ที่ผ่านมาให้แล้วไป..เราเพื่อนกันเราเพื่อนกัน