จันทร์และความรักของผมครับ

Bomby

ครั้นตั้งแต่   ตัวผม      กำเหนิดมา
ได้แอบมอง   จันทรา   อยู่บ่อยๆ
ถามถึงสิ่ง     ที่ผม      นั้นเฝ้าคอย
ว่าเมื่อไร     จะได้พบ    สบตากัน
ในชีวิต      ที่ผ่านพ้น     คนนับแสน
ล้วนแสดง ท่าทาง        ที่ห่างเหิน
ที่เข้ามา     ทำเจ็บช้ำ     ย่ำใจเกิน
ที่หมางเมิน ทำได้แค่      แลชายตา
วันหนึ่งๆ       นั้งเฝ้าคอย     ที่มุมมืด
หลบในหลืบ   คืนคลาน    ดังสี่ขา
ทำชีวิต         ไม่สวยงาม    เหมือนดารา
ที่อุตส่าห์     ฉายแสงงาม   ข้ามดวงจันทร์
คนที่คิด             ผูกพัน       กลับกลายเปลี่ยน 
คนที่เวียน        เข้ามา        หวังทำร้าย
คนที่หา           ยังไม่เจอ     เพ้อทั้งกาย
หมดความหมาย    หมดคุณค่า    น้ำตาริน
จวบจนถึง          วันนี้        ท้องฟ้าเปิด
เธอกำเหนิด      เกิดใน        สายตาผม
เหมือนชิวิต      ทั้งชีวิต      ที่ช้ำตรม
เป็นเพียงลม     ที่พัดผ่าน    กาลเวลา
ถึงแม้ว่า        ได้แต่           แค่รู้จัก
ถึงได้แค่       จะแอบรัก      แอบฝันหา
ถึงใครคิด     ผิดเหมาะสม     ตรมอุรา
ถึงปัญญา      ของผมนั้น      ยังไม่มี
หัวใจผม          มีวันนี้          ที่เปี่ยมสุข
เธอคือทุก        ทุกอย่าง         ที่ผมฝัน
เธอคือแสง       ที่นวลผ่อง        กว่าพระจันทร์   
เธอคือฝัน         ที่ได้รับ            ยามหลับตา
แม้อายุ       จะห่างกัน      ถึงแปดปี
หัวใจผม     นั้นรู้ดี          ว่าเธอใช่
ถึงมีเสียง     ไม่เหมาะสม จากใครๆ
คนพวกนั้น  รู้บ้างไหม     คือรักจริง
รักที่ผม      นั้นมีให้     ใครจะทราบ
ตอนผมนอน     อ้างว้าง   ใครรู้ไหม
ตอนเจ็บปวด     รวดร้าว   เหมือนเผาใจ
ใครเข้าใจ        ในตัวผม    คงไม่มี
ใช้สายตา     แค่ภายนอก    ปอกใจผม
ร้าวระบม    ในส่วนลึก      นึกไม่ถึง
เราอ่อนกว่า   นั้นรู้ตัว       เฝ้าคำนึง
แค่คิดถึง        ยังไม่กล้า    จะเอ่ยคำ
ชีวิตผม        ตอนนี้           ต้องปกปิด
ยังแอบคิด     แอบชอบ      แอบเพ้อฝัน
ได้แค่คิด        ได้แค่รอ      จนวันจันทร์
ใจอยากเจอ     ทุกข์ทุกวัน   ที่เฝ้ารอ