ลำดับที่ ๖๘ ๑๗ กันยายน ....คืนนี้เมื่อปี ๒๕๒๖

tiki

@ ตีสองใน คืนนั้น ฉันจำได้ 
ปลุกเธอไซร้ ไปโรงพยาบาล กันทีหนา 
ถึงกรุงเทพ คริสเตียน ได้เวลา 
พยาบาล เข็นเข้ามา หน้าห้องรอ 
@ เธอโทรฯเรียก คุณหมอขา ขอมาช่วย 
ฉันร้องอ๊วย เสียงว่อนว้วย หาคุณหมอ 
ผ่านไปถึง สิบเอ็ดโมงเช้า เหมือนวัวมอ 
ดิ้นพลาดพ้อ รอมีดเชือด อยู่บนเตียง 
@ แล้วเจ้าหนุ่ม ตัวนั้น ก็ออกมา 
ทั้งปู่พ่อ ไปล้อมหน้า ว่าส่งเสียง 
เหมือนใครหวา ถือกล้องมา แอบมองเมียง 
แม่สลบ อยู่คาเตียง ด้วยหมดแรง 
@ เจ้าเกิดมา ยายเจ้าคอย เอาใจช่วย 
อาบน้ำให้ ร้องโวยววย คอยอุ้มแย่ง 
ดูเจ้าหนุ่ม ร้องหาแม่ แต่แดงแดง 
อุ้มอุ่นอก แคว่กคว่ากแข่ง แย่งกังวล 
@ มีหลายครั้ง เจ้าบ่นว่า แม่ไม่รัก 
แม่บอกเจ้า ให้ประจักษ์ รักทุกหน 
แต่รู้ว่า แม่ท้องเจ้า ไม่ยินยล 
บอกทุกคน มังสวิรัติ นัดเริ่มกาย 
@ ปฎิบัติธรรม ไหว้พระ จะให้เจ้า 
เกิดมาเข้า ครบสามสิบสอง ประคองหมาย 
อีกปัญญา ให้ถึงธรรม อย่าให้คลาย 
แม่สร้างไว้ แต่ในท้อง นะลูกยา 
@ เจ้าเกิดมา มีโรคา มาติดกาย 
ต้องยักย้าย เฝ้าไข้ลูก ปลูกชิดค่า 
ถ่ายรูปไว้ เข้าอ๊อกซิเย่น น้ำเกลือนา 
ถามดูว่า ใครนั่งเฝ้า เจ้าข้างเตียง 
@ ครั้นเติบใหญ่ เจ้าเข้าใจ ไปอีกอย่าง 
แม่ไม่รัก ทั่วสรรพางค์ ทั้งหลีกเลี่ยง 
แม่อดทน และอดกลั้น ฟังสำเนียง 
ครายินเสียง ลูกเฮ้ยฮ้าย แทบวายปราณ 
@ ฝากวันเกิด สิบแปดกันยา ให้ลูกรัก 
แม่ฟูมฟัก จักให้ลูก ได้คิดอ่าน 
ในโลกนี้ แม่คงไม่ อยู่ได้นาน 
เฝ้าคิดงาน สานไว้ ในโลกา 
@ หากวันใด แม่จากไป จักให้เจ้า 
ได้รับรู้ งานนี้เนา ฝากแหล่งหล้า 
งานเขียนแม่ จักสืบทอด มอดกายา 
ลิขสิทธิ์ นี้ทอดหนา ห้าสิบปี 
@ คือคำตอบ แม่ขอมอบ ในวันเกิด 
ไม่ล้ำเลิศ ล้ำเกินหน้า สง่าศรี 
เพียงนิพนธ์ ฝากวรรณกานท์ งานกลอนกวี 
ขอลูกนี้ หยุดระคาง หม่นหมางใจ 
@ เจ้ามักชอบ เชิดหน้าใส่ ให้กับแม่ 
ตาไม่แล หูไม่ฟัง ทั้งพ่นไพร่ 
เหน็บแนมแม่ ซ่าตอนแก่ แร่ร่านกระไร 
แม่แสนขม และหม่นไหม้ ในวาจา 
@ วางกลอนกานท์ ที่สานไว้ ในธรรมะ 
กลอนสาระ หรือกลอนรัก ที่ไร้ค่า 
เขียนกลอนใหม่ ในวันเกิด ของลูกยา 
เพียงรู้ว่า ที่ทำนี้ มีให้ใคร 
@ บทสุดท้าย ในคืนนี้ ที่แม่ให้ 
เตือนฝากไว้ ให้วางแค้น แสนขมไหม้ 
นี่คือแม่ ผู้รักเจ้า และห่วงใย 
อายุเท่าไหร่ ในวันนี้ ที่แม่วอน????