ท้องฟ้าที่แปรเปลี่ยนไป

ผืนฟ้าแปรเปลี่ยนไปในทุกขณะ
เสมือนพันธะผกผันพลันสลาย
เพียงครู่ฤดูกาลหนึ่งซึ่งพร่างพราย
แล้วเลือนดับลับหายตามรอยทาง
สีครามยามตะวันรอนตอนตกดิน
ตะวันสิ้นคลอเสียงเศร้าเคล้ามิห่าง
ละอองอุ่นขุ่นในหลั่งดั่งครวญคราง
อยู่ท่ามกลางความขมขื่นสะอื้นใจ
สายลมเหนือกระหวัดรัดจนหนาวเหน็บ
รวดร้าวเจ็บเจียนจนจะทนไหว
น้ำคำเคยพร่ำเพียรเอ่ยความภายใน
พลิ้ว พลิ้ว ปลิวลับไกลสุดสายตา
จมจ่อมในวังวนที่วนเวียน
แม้สายชลมิไหลเปลี่ยนคืนย้อนหา
เพียงฝันร้ายกระหน่ำซ้ำโรยรา
รอยรักร้าวลงตรงหน้าให้จารจำ

ให้ดาว 0 ดาว

1 2 3 4 5

0 ดาวจาก 0 คน

vaproud 2 ก.ย. 2546 15:05 น. - ID 38540

783

URL แบบสั้น https://www.thaipoem.com/poem/38540 ที่มา: จากท้องฟ้าที่เปลี่ยนไปของคุณดงดอยค่ะ , vaproud

comments powered by Disqus

tiki ลืมลงรหัสก่อนค่ะ

2 กันยายน 2546 15:46 น. - comment id 164821

ลีลาเหมือนใครหนา...ที่คุ้นเคย...อบอุ่น..อ้างว้าง..ประทับใจ...โหยหา...สัมผัสนอก..สัมผัสใน..สัมผัสใจ นะ วาพราว

แม่มดน้อยค่ะ

2 กันยายน 2546 20:51 น. - comment id 164871

คิ ด ถึ ง น้ อ ง ส า ว จั ง เ ล ย ย .   .  .


        =^_________^=

เมจิคเชี่ยน -^^- ... ขี้เกียจล๊อกอิน

2 กันยายน 2546 21:23 น. - comment id 164891
```
อิอิ เพราะจังเลยครับ...
***
แวะมาเยี่ยม วู้วววว
```

ผู้หญิงไร้เงา

3 กันยายน 2546 00:26 น. - comment id 165028

ท้องฟ้าที่แปรเปลี่ยนไป
คงเหมือนกับเขาที่จากไกลไปจากฉัน
ท้องฟ้าสิ้นแรงแห่งแสงตะวัน
คงเหมือนตัวฉันที่สิ้นใจเมื่อไม่มีเธอ

***บทกลอนไพเราะดีค่ะ***

rain..

3 กันยายน 2546 13:12 น. - comment id 165099

บทกลอน..ของวาพราว...
  เหมือนราว..เป็นของเรน..
    ..บางอย่าง... ที่เรนได้เห็น...
  วาพราวเป็น... เหมือน...คนใกล้ชิด..
       ..ชื่อ..วาพราว...
  ..ไพเราะ...
      ให้ความหมาย...กับเรนจัง...
   ...สดใส..
และ..เป็นมิตร...
     ...ขอเรนนะ...
  ขอเรน...เป็นเพื่อน...
    ..ทุกอย่าง...ที่วาเขียน..
  ...เรนชอบ...นะคะ...
          แวะมา...ชื่นชม..วานะคะ..
ขอบคุณ..กับ..ความเรียง..ที่ให้...
     ...ตอนนี้..รู้มั้ย...
    แอบปริ้นเก็บไว้...
     แปะติดข้างผนังงัย...
   เพื่อใคร..คนใกล้..ได้อ่าน...
         .....

+ comment แสดงความคิดเห็น