ไม่มีทางไป จึงต้องกลับมานั่งร้องไห้ที่เดิมตรงนี้ ไม่มีใครสนใจจะใยดี เลยต้องมาเพ้อพร่ำที่นี่...ริมหาดทราย ระบายความเจ็บปวดด้วยน้ำตา ขีดเขียนความร้าวล้า...ด้วยเศษไม้ ตะโกนให้ก้องฟ้า...ให้สมกับที่กักเก็บตลอดมา .......ความเดียวดาย........ แล้วก็ล้มตัวนอนลงร้องไห้....เหมือนเดิม ไม่มีที่ไหนที่จะไป เพราะไม่ว่าอย่างไรกำลังใจก็ไม่อาจเพิ่ม ความเจ็บในใจยังไง...ก็เท่าเดิม จึงตัดสินใจกลับมาซ้ำเติม..ความเจ็บเดิมเดิม ...............ที่ทะเล...................
24 กรกฎาคม 2546 19:11 น. - comment id 156403
@@ร้องไห้ริมทะเลว้าเหว่นัก เมื่อความรักครั้งเก่าแสนเศร้าหมอง ทุกคืนวันชอกช้ำน้ำตานอง คอยเหม่อมองหายทรายมิวายตรม @@ฉันซมซานกลับมาหาอดีต ในดวงจิตคับแค้นแสนขื่นขม ขอฝังรักเอาไว้ใต้คลื่นลม ให้รักจม..หายลับกับทุเล@@..??เฉ้าๆๆ
25 กรกฎาคม 2546 15:31 น. - comment id 156694
สวยงามมากค่ะ คิดถึงเจทท์มากค่ะกับงานงามแบบนี้
25 กรกฎาคม 2546 18:09 น. - comment id 156721
---->ขอบคุนนะคะ พี่พุด(ขอเรียกยังงี้หล่ะกันนะคะ) ที่อุส่าแวะมาชม สมัครสมาชิกแล้วค่ะ ชื่อ ผู้หญิงเดียวดายอ่ะแหละ ---->และสำหรับดินดีใจที่เข้ามาต่อกลอนให้อีกแล้ว ขอบคุนมากค่ะ