@@ยังผ่านโลกมาน้อยด้อยหลายอย่าง บนเส้นทางความฝันนั้นแสนสวย ชีวิตจริงยอกย้อนอ่อนระทวย อยู่ได้ด้วยหัวใจในทุกวัน @@อยากเป็นเช่นหลายคนบนโลกนี้ คงไม่มีทางเป็นได้ใช่ไหมนั่น ชีวิตเราชีวิตใครไม่เหมือนกัน จึงฝ่าฟันวันคืนฝืนใจทน @@ใจทั้งใจเรานี้มีความรัก ความอกหักผิดหวังทั้งหมองหม่น คอยครวญคร่ำรำพันกันเวียนวน เฝ้าเพ้อบ่นเรื่องตัวเองเป็นเพลงกลอน @@ก็มันเจ็บมันปวดร้าวรวดยิ่ง สุดจะนิ่งเป็นใบ้ให้ถ่ายถอน ระบายออกบอกกล่าวความร้าวรอน จึงออดอ้อนวอนมาเพ้อน่าอาย @@จะเก็บไว้ในใจอย่างไรได้ มองทางไหนมืดมนจนใจหาย คิดมากไม่จืดจางแทบวางวาย คงจะตายกับรัก..ลงสักวัน@@..??
17 กรกฎาคม 2546 08:42 น. - comment id 154663
แต่ถ้ารักแบบพอดี ๆ ได้คงจะดีกว่านะคะ ยังไงก็ให้กำลังใจอยู่ที่นี่นะคะ :)
17 กรกฎาคม 2546 14:27 น. - comment id 154720
ชอบอ่านงานสะท้านอารมณ์สะท้อนใจดีค่ะ พี่พุดเวลาเศร้าจะลุกขึ้นมาหาอะไรทำ ขืนนอนจมทุกข์กลัวจะแย่ค่ะ รักค่ะ
17 กรกฎาคม 2546 15:50 น. - comment id 154760
เอกลักษณ์ นักกลอนคนชั่งฝัน แวะมาเป็นเพื่อน ครับ
17 กรกฎาคม 2546 20:58 น. - comment id 154814
แวะมาทักทาย. . . สวัสดีค่ะ แต่ความรักไม่ฆ่าใครหรอกมั้ง. . .ต้องรักให้เป็น เน๊อะ =^_________^=
18 กรกฎาคม 2546 16:54 น. - comment id 155018
ถ้าหากเจ็บ...จนเกินรับ...กับมันไหว ถ่ายทอดไว้...ในบทกลอน...เพื่อผ่อนพัก ความผิดหวัง...ทั้งหม่นหมอง...ต้องจมปรัก หัวใจรัก...อยู่เพื่อเริ่ม...หรือเพื่อรอ ฉันร่วมเป็น...กำลังใจ...ให้อีกแรง ทุกหนแห่ง...ทางข้างหน้า...อย่าถอยท้อ ก้าวต่อไป...หนึ่งแรงใจ...แม้นไม่พอ แค่เพียงคิด...จะก้าวต่อ...ก็พอเพียง ^____^