ด้วยวัยซึ่งกายสาวพราวสะพรั่ง เธอกำลังอนาคตสวยสดใส จนพ่อแม่มีฝันอันชื่นใจ รอเธอได้ปริญญาติดฝาเรือน แต่บ้านไกลการไปมาปัญหาหนัก อยู่หอพักสะดวกดีแถมมีเพื่อน หวังลูกหมั่นศึกษาอย่าแชเชือน เป็นคำเตือนที่พร่ำแทนคำลา นกน้อยจากกรงทองยามท่องโลก เรียนรู้โชคหรือเคราะห์เฉพาะหน้า เธอเห็นเพื่อนเป็นผู้ควรบูชา ไม่รู้ว่าอาจคือสื่อเภทภัย บรรยากาศสังสรรค์อันเริงรื่น แฝงความหื่นความห่ามคุความใคร่ เธอเปรียบเหมือนแมลงเม่าเข้ากองไฟ คนชิดใกล้ก่อกรรมเกินคำนึง จนอารมณ์สุกงอมพร้อมทั่วหน้า แล้วเวลาที่รอก็มาถึง ร่างเปลือยเปล่าชายผลัดเปลี่ยนเวียนเคล้าคลึง คือเธอซึ่งถูกมอมเหล้าจนเมามาย จากคืนที่รวมหมู่เริงสู่สม เธอนั่งจมทุกข์โศกเหมือนโลกสลาย เบื้องหลังการลวงเธอบำเรอชาย เพื่อนแอบขายเป็นสินค้าราคาเยา
เวทย์ 7 ก.ค. 2546 09:06 น. - ID 36222 
1013
23
0
7 กรกฎาคม 2546 09:13 น. - comment id 152390
:( เศร้า ..
7 กรกฎาคม 2546 09:20 น. - comment id 152396
เศร้าค่ะลุงเวทย์
7 กรกฎาคม 2546 09:27 น. - comment id 152401
สลดใจ..
7 กรกฎาคม 2546 09:40 น. - comment id 152405
นี่คือ...ชีวิตจริง..ในสังคมปัจจุบันค่ะ... ให้ข้อคิดที่ดีมากค่ะ...สำหรับลูกผู้หญิง..ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป...พร้อมชีวิตของตน....
7 กรกฎาคม 2546 09:53 น. - comment id 152412
ดวงใจพุดพัดชา.สะท้อนสะเทือนมากค่ะกับบทนี้
7 กรกฎาคม 2546 09:54 น. - comment id 152413
อ้อม, หมอกจาง.....ช่วยคิดทีว่าทำอย่างไรเรื่องเศร้าแบบนี้จะไม่เกิดซ้ำซาก ราชิกา.....ปัญหาคือ ต้องแก้น่ะ
7 กรกฎาคม 2546 09:59 น. - comment id 152414
คุณรอยยิ้ม..... .......... พุดพัดชา..... บางอย่างต้องทำใจ บางอย่างต้องทำจริง
7 กรกฎาคม 2546 10:34 น. - comment id 152424
เป็นเรื่องที่น่าสลดมากเลยคับ ปล. แอบโดนนิดๆ ตรงมาอยู่หอนี่แหละ อิอิ
7 กรกฎาคม 2546 10:58 น. - comment id 152444
เวรกรรมมันมีจริง
7 กรกฎาคม 2546 11:04 น. - comment id 152450
บทกวีตีแผ่ความมืดดำในมุมอับของสังคมของลุงเวทย์ งามมากจริงๆ ครับ สื่อได้อย่างชัดเจนและตรงไปตรงมา และก็ชวนให้สลดหดหู่หัวใจยิ่งนักครับลุง
7 กรกฎาคม 2546 11:52 น. - comment id 152473
อ่านบทกลอนบทนี้แล้วรู้สึกสะเทือนใจจังเลยค่ะ และจะบอกว่าผู้หญิงไร้เงาชื่นชมความสามารถของคุณมากเลยนะค่ะ ที่สามารถเขียนอะไรที่ให้ความหมายดี ๆ เสมอมา***
7 กรกฎาคม 2546 12:37 น. - comment id 152487
ลุงเวทย์ครับ ถ้าศีลธรรมไม่กลับมาโลกาจะวินาศ คุณลุงคิดว่าอย่างไรครับ ชอบ หึหึ........ เป็นพิเศษครับ
7 กรกฎาคม 2546 12:52 น. - comment id 152492
ลม.....ปัญหาของเด็กหอคือขาดผู้ใหญ่ดูแลให้คำปรึกษา ละอองน้ำ.....กว่าคนชั่วจะรับกรรม คนดีก็รับเคราะห์ไปก่อนแล้ว ลำน้ำน่าน.....อาจเป็นแค่นี้ ที่ผมทำได้ ผู้หญิงไร้เงา.....คงเป็นเพราะผมไม่บิดเบือนมั๊ง เจือจันทร์.....พูดเหมือนรู้ใจผมเลยนะ อิอิ
7 กรกฎาคม 2546 12:55 น. - comment id 152494
หน้าส่วนตัว
^*^
^*^
^*^...เป็นผลงานที่มีคุณค่าอีกชิ้นหนึ่ง..^*^
ในหลายๆชิ้นของคุณลุงเลยค่ะ
ล้วนแต่ให้ข้อคิดในการดําเนินชีวิต
อ่านแล้วมีประโยชน์มากๆเลยค่ะ ชื่นชม
^*^...................^____^.....................^*^
7 กรกฎาคม 2546 13:36 น. - comment id 152510
............................................. เพราะอ่อนโลกจึงทุกข์โศกอยากที่เห็น ไม่เคยรู้ ไม่เคยเป็น เลยกระหาย ไม่เคยคิด ว่ารื่นเริง บรรเทิงใจ แล้วสุดท้าย ต้องเสียกาย ชายหลายคน เพราะเป็นนกในกรงทองแต่ก่อนเก่า อยู่ใต้เงา เข้ากรอบ ไม่สับสน ไม่เคยรู้ โลกภายนอก จะวกวน จึงไว้ใจ ใครทุกคน ที่ผ่านมา ได้เริงรื่น มื่นชื่น ไม่ขื่นขม ได้สุขสม ไม่โศกเศร้า ไม่เหงาล้า ได้ลิ้มลอง ของเมา ทุกเหล่ายา ไม่รู้ว่า ผู้ที่มา จะมอมเมา จนมึนมัว มั่วมุ่ง ดูรุ่งริ่ง เหมือนผีสิง สาบร่าง พลางโง่เขลา ปล่อยเขาล่วง จ้วงจาบ เข้าทาบเงา ไม่สู้เขา เพราะมัวเมา เศร้าหัวใจ จนเมื่อตื่น ฟื้นคืน ขึ้นอีกหน มันเจ็บจน กักเก็บ เจ็บไม่ไหว ไม่อาจอยู่ สู้หน้า..ไม่ว่าใคร ตัดสินใจ ทิ้งกายา ฆ่าตัวเอง ............................................. บทกลอนท่าน... เป็นอุทาหรณ์ดีแท้
7 กรกฎาคม 2546 13:47 น. - comment id 152512
แนทตี้.....เอายาหอมมาให้ กลัวคนแก่เป็นลมเหรอ อิอิ ปีกนางฟ้า.....ขอบใจสำหรับบทกลอนที่มาแจม
7 กรกฎาคม 2546 14:17 น. - comment id 152526
มาร่วมอ่าน ร่วมคิด ร่วมเศร้า... ..................................................... ...
7 กรกฎาคม 2546 19:11 น. - comment id 152592
สวัสดีครับคุณเวทย์.... ... อาจเป็นเพียงเรื่องเก่าที่เศร้าสร้อย เป็นริ้วรอยฉกาจฉกรรจ์ของตัญหา ที่ถูกกลบลบเลือนเงื่อนเวลา แต่ควรค่าจะจำจดเป็นบทเรียน...
7 กรกฎาคม 2546 20:06 น. - comment id 152603
แวะมาทักทายค่ะ บทกลอนสะท้อนความรู้สึกและเรื่องราวชีวิตในปัจจุบันได้เป็นอย่างดี จะเห็นว่าปัจจุบันสังคมให้คุณค่าที่วัตถุเป็นสำคัญ โดยลืมคุณค่าทางด้านจิตใจไป ขอบคุณนะคะ ที่สรรค์สร้างกวีเพราะ ๆ ให้ได้อ่าน จะติดตามตลอดไปค่ะ
7 กรกฎาคม 2546 20:15 น. - comment id 152606
ฟองอากาศ.....ร่วมเขียนด้วยก็ดีนะ แหะๆ ชักคิดไม่ออกแล้วน่ะ แก้ว กรุงเก่า..... .....หวังให้เห็นปัญหาอุทาหรณ์ มิกล้าสอนมิกล้าสั่งใครทั้งสิ้น อีกกี่รายที่ร่ำน้ำตาริน เพราะยุพินคบเพื่อนเหมือนเสี่ยงภัย เจ้าสาวฯ.....ครับ แล้วเจ้าบ่าวไม่มาด้วยหรือครับ
7 กรกฎาคม 2546 21:12 น. - comment id 152630
......ล้วนแล้วแต่ให้ข้อคิด อ่านแล้ว........มีประโยชน์มากๆเลยค่ะ .......ครูมลขอ....ชื่นชม
7 กรกฎาคม 2546 22:06 น. - comment id 152642
ปัญหาที่สำคัญอีกอย่างก็คือ ตัวเด็กสาวหลายคนก็ไม่เชื่อฟังคำเตือนของผู้ใหญ่ มองโลกในแง่ดีมากเกินไป ดื้อมากไป ไม่เข้าใจความเสียหายร้ายแรงในชีวิตที่อาจเกิดขึ้น มองแต่เรื่องความสนุก แก้ยากเหมือนกัน
8 กรกฎาคม 2546 00:27 น. - comment id 152649
ตราบใดที่ยังไม่สามารถเข้าใจตนเองได้ คิดเองไม่เป็นเหมือนชีวิตไม่เสถียร ก็ยังต้องอยู่ในภาวะพี่งพาตลอด โอกาสเสี่ยงกับการตกอยู่ในสถานะ เหยื่อ ย่อมมีสูง และมีหลายรูปแบบซะด้วย มันคงเป็นสัจธรรมอย่างหนึ่งซะแล้วค่ะ แต่อย่างน้อย เมื่ออ่านกลอนบทนี้ทำให้รู้ว่า เจตนาดี ยังมีให้เห็นในสังคมมนุษย์เสมอๆ สู้ต่อไป ทาเคชิ ! ( เกี่ยวกันมะคะเนี่ย) ~^_^~
8 กรกฎาคม 2546 08:38 น. - comment id 152668
ครูมล.....ขอบคุณครับ
เด็กคนหนึ่ง, ส้มโอ.....ตอนลุงเป็นนักศึกษา ก็คิดนะว่าเราโตแล้ว คิดเอง ตัดสินใจเอง โดยลำพังได้ แต่หลังจากนั้นไม่นาน ลองมองย้อนไป แหะๆ เรานี่ไร้สาระบรม บุญนะที่ชีวิตไม่พัง ควรมีการถ่ายทอดประสบการณ์ชีวิตให้เป็นอุทาหรณ์กับเด็กให้มาก และสอน กระบวนการคิด ที่ถูกต้องด้วย ควรรู้ว่าคำว่า เป็นผู้ใหญ่ วัดจากอายุไม่ได้หรอก
เหนือสิ่งอื่นใด ผู้ใหญ่ต้องให้เด็กรู้ว่าเรารักและหวังดีต่อเขา
แต่เด็กบางคน แหะๆ ลุงก็ตัดหางปล่อยวัดเลยเหมือนกัน พวก ชาล้นถ้วย น่ะ
8 กรกฎาคม 2546 14:47 น. - comment id 152743
สังเวช สังวาส
8 กรกฎาคม 2546 19:08 น. - comment id 152830
... อ่านแล้วน่ากลัวจังค่ะ ...
8 กรกฎาคม 2546 20:26 น. - comment id 152843
ตะเอ๋า.....ก็ประมาณนั้น ไข่เจียว.....เอาไว้เตือนใจในการคบเพื่อนนะ
9 กรกฎาคม 2546 06:18 น. - comment id 152867
..เรน กราบ..ขออนุญาต..เก็บ สิ่งดีดี..
มากมาย.. ในบทกวี.. ที่ได้รับ..
ไว้ใน ไดอารี่ ของเรน.. นะคะ..
..
เข้ามา ชื่นชม..ทุกครั้ง..
ในทุกวัน.. ที่เรนแอบมาอ่าน..
..บทกวี.ที่ใด้.ค่า..มหาศาล..
ขอเก็บ..ให้..นาน.. เป็นบทเรียน..
...
..จำได้..สิ่งได้รับ..
คือรัก ที่ยิ่งใหญ่..
เมตตา..ที่ท่านให้..
ขอเรนเก็บไว้..ชื่นชม..นะคะ..
...เดิน..แบบเรียบร้อย...
..นั่งหงอย.. รอ..อนุญาต..
อาจเป็นเด็กขี้ขลาด..
กลัว..เสียงตวาด.. จากผู้ใหญ่...
ค่อยย่อง..เข้ามา..
กวาดสายตา.. แบบดีใจ..
สิ่งที่.. เรนได้..
อนุญาตให้.. เก็บ..บทกวี...
..เรน..ขอบคุณ..นะคะ..
9 กรกฎาคม 2546 17:15 น. - comment id 153058
อ่านกลอนแล้ว คิดถึงแนว ของอาจารย์ ผู้เก่งสาร การกลอน สอนทุกเรื่อง ขอคุณเวทย์ เริงวิทยา และรุ่งเรื่อง เช่น อ.เปลื้อง ณ.นคร นะนะคะ
9 กรกฎาคม 2546 17:42 น. - comment id 153069
ain....:)
tiki.....หากให้เปรียบอาจารย์เปลื้องผู้เปรื่องปราด
มิบังอาจอหังการดังขานไข
แค่หิ่งห้อยด้อยแสงเกินแข่งใคร
ขอภูมิใจเพียงเสี้ยวคนเหลียวมอง
10 กรกฎาคม 2546 16:53 น. - comment id 153355
ลุงขา
เป็ดมาช้าไปไหม หุหุ
เพื่อนนี่แย่จริงๆเลย
10 กรกฎาคม 2546 17:04 น. - comment id 153362
ลูกเป็ดฯ.....มาเร็วไปหน่อย ยังไม่โตพอจะทำเป็ดพะโล้เลยอ้ะ ฮี่ฮี่
14 กรกฎาคม 2546 04:39 น. - comment id 154059
รักมายา ซ่อนพิษ สนิทชิดแนบ หวังอิงแอบ แล้วทิ้ง ไห้หลงเหลิง ไฟตัณหา ราคะ โชดดุจเพลิง แม้ระเริง ล้ำแล้ว ล่วงลงอบาย อิอิ กลอนพี่คมแท้ มาแจมครับ
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
