ข้าผิดจริงหรือแม่ .

ใจปลายทาง

โลกทำให้ข้าพ่าย            เพราะโหดร้ายไปทุกอย่าง
กว่าจะถึงปลายทาง        คงเหลือร่างและหัวใจ
ข้าผิดจริงหรือแม่          ที่คิดแย่ไม่ค้วาไข่ว
แข่งขันเหมือนใครใคร     เพื่อให้ได้ซึ่งหน้าตา
ข้าผิดจริงจริงหรือ         ที่ไร้ชื่อและยศถา
เป็นเพียงคนธรรมดา       ที่เกิดมาเพื่อสามัญ
บอกสิว่าข้าผิด                ที่ข้าคิดที่ข้าฝัน
อ่อนไหวกับคืนวัน            เหม่อดาวจันทร์อยู่คนเดียว
ร้อยคำกวีกล่อม              เป็นเพื่อนย้อมอยู่เปล่าเปลี่ยว
กลางเมืองที่กรูเกรียว      กลางความเชี่ยวของกลไก
ข้าผิดหรือคิดว่า              โลกคือตำราอันก้วางใหญ่
อยากรู้ต้องย่ำไป             หากมิใช่ในห้องเรียน
โลกสอนให้ข้าอ่าน            ประสพการณ์ให้ข้าเขียน
ความแพ้ให้ข้าเพียร          ความผิดเฆี่ยนให้ข้าจำ
แม่จ๋าแม่รู้ใหม                 คืนนี้ใครยังร้องร่ำ
ใครยังถูกกระทำ              ใครยังย่ำเหยียบหัวคน
ความถูกแผ่นดินนี้            คือกดขี่และฉ้อฉล
ความผิดคือความจน         คือกล้าบ่นบนความจริง
มนุษย์หวังใดเล่า              ฤาอยากเอาเสียทุกสิ่ง
ขันแข่งและแย่งชิง           ต้องรวยยิ่งถึงชื่นชม
ความจริงอยู่ใหนแน่          แม่จ๋าแม่ข้าขื่นขม
เพราะเมืองนี้สังคม           เขานิยมความจอมปลอม
...................พจนาจ     พจนาพิทักษ์...............
................บางค่ำคืนที่คิดถึงแม่ผู้จากไป...................