เหม่อมองเสา เขาทิ้งร้าง ห่างแล้วหนอ ใยจึงท้อ ทิ้งให้ร้าง สร้างเพียงนี้ แปลนที่เพียร เขียนจากใจ ค่าไม่มี เพียงพอที่ จะฉุดรั้ง หรืออย่างไร มองอิฐมอญ ทอดถอดใจ ใยเกลื่อนกลาด วงกบขาด ฝ้าเพดาน นั้นอยู่ไหน ลูบผนัง ยังเปื้อนฝุ่น อุ่นผ่านใจ มองกรวดทราย บล็อกแก้วใส ให้ระทม ก้มลงลูบ จูบแบบแปลน ที่แสนรัก สุดเก็บกัก กั้นน้ำตา ที่ทับถม หยิบแบบแปลน แม้นเปื้อนปัด ให้ชัดคม ร้าวระบม ตรอมตรมนัก เขาจากลา คงเหลือเพียง เสียงสะท้อน ก่อนตึกร้าง เคยร่วมคิด ร่วมก่อสร้าง ใยหนีหน้า เหงื่อหยดไหล ไม่เท่าใจ หลั่งน้ำตา เสียงสะอื้น ฝืนไว้อย่า ให้ได้ยิน พับกระดาษ ที่อาจเก่า เคล้าฝุ่นผง เพราะเธอคง หยุดสร้างสาน งานทุกชิ้น มองผลงาน สะท้านไหว ใจยุพิน หยาดน้ำอุ่น เริ่มไหลริน มาทักทาย รู้บ้างไหม ว่าเทใจ ลงในแปลน ฉันทั้งรัก ทั้งหวงแหน ทุกเส้นสาย ฉันจะสร้าง เพียงลำพัง ด้วยแรงกาย จะต่อเติม จนกว่าใจ จะสิ้นลง...
เพียงฝัน 18 มิ.ย. 2546 06:46 น. - ID 35357 
823
8
0
18 มิถุนายน 2546 06:49 น. - comment id 147911
คิดถึงทุกเวลา ภาพทุกภาพยังตราตรึงอยู่ในความทรงจำ
19 มิถุนายน 2546 00:10 น. - comment id 148109
เธอคงจะจู้จี้และจุกจิก แปลนคลาสสิกเกินกว่าจะสร้างได้ คำนวนแล้วขาดทุนจึงทิ้งไป ถ้าใช้ใจสร้างสรรค์เสร็จนานแล้ว... สร้างหอรักใช้แปลนบังคับไม่ได้หรอก ต้องทำตามหัวใจบอก อิอิ
20 มิถุนายน 2546 11:08 น. - comment id 148379
๑ รอคอยคนปกป้องเจ้าของตึก จากส่วนลึกกลางใจใครคนหนึ่ง แบบก่อสร้างล้ำลึกเมื่อนึกถึง ยังตะลึงติดตากันยายน
20 มิถุนายน 2546 11:09 น. - comment id 148380
๒ สะกิดเสาเคยร้างอยู่กลางผัง ตึกแฝดยังสยองทั้งสองต้น แต่แปลนใจกลับครองเราสองคน ไม่เคยหม่นร้างรักเลยสักครา
20 มิถุนายน 2546 11:10 น. - comment id 148381
๓ เคยบอกเสาคานตรงอย่าหลงเฉ บอกอะเสทุกด้านเพดานฝา ว่าหากพบจะรับเธอกลับมา มิใช่ลาลับไปแล้วไม่คืน
20 มิถุนายน 2546 11:10 น. - comment id 148382
๔ จะก่อสร้างตามแปลนที่แสนรัก มิเคยจักแปรใจไปเป็นอื่น ฐานยังคงมั่นคงและยงยืน รอวันฟื้นก่อสร้างอย่างถาวร
20 มิถุนายน 2546 11:11 น. - comment id 148383
๕ อสังหาร่วมก่ออย่าท้อถอย อิฐน้อยน้อยเรียงกันทุกชั้นก้อน คานจะรับตามติดกับอิฐมอญ ผ่านความร้อนเจือไว้ลงในดิน
20 มิถุนายน 2546 11:12 น. - comment id 148384
๖ เสร็จทันการเปิดใช้หรือไม่หนอ จะคอยรอกระซิบตัดริบบิ้น ฝากสื่อมาจากใจให้ได้ยิน กลับคืนถิ่นระฟ้า....นะคนดี
20 มิถุนายน 2546 11:14 น. - comment id 148385
รอกระซิบตัดริบบิ้น ๑ รอคอยคนปกป้องเจ้าของตึก จากส่วนลึกกลางใจใครคนหนึ่ง แบบก่อสร้างล้ำลึกเมื่อนึกถึง ยังตะลึงติดตากันยายน ๒ สะกิดเสาเคยร้างอยู่กลางผัง ตึกแฝดยังสยองทั้งสองต้น แต่แปลนใจกลับครองเราสองคน ไม่เคยหม่นร้างรักเลยสักครา ๓ เคยบอกเสาคานตรงอย่าหลงเฉ บอกอะเสทุกด้านเพดานฝา ว่าหากพบจะรับเธอกลับมา มิใช่ลาลับไปแล้วไม่คืน ๔ จะก่อสร้างตามแปลนที่แสนรัก มิเคยจักแปรใจไปเป็นอื่น ฐานยังคงมั่นคงและยงยืน รอวันฟื้นก่อสร้างอย่างถาวร ๕ อสังหาร่วมก่ออย่าท้อถอย อิฐน้อยน้อยเรียงกันทุกชั้นก้อน คานจะรับตามติดกับอิฐมอญ ผ่านความร้อนเจือไว้ลงในดิน ๖ เสร็จทันการเปิดใช้หรือไม่หนอ จะคอยรอกระซิบตัดริบบิ้น ฝากสื่อมาจากใจให้ได้ยิน กลับคืนถิ่นระฟ้า....นะคนดี คิดถึง ห่วงใย ทุกความทรงจำ ประทับไว้ ไม่รู้ลืม....
23 มิถุนายน 2546 18:16 น. - comment id 149153
ขอขอบพระคุณในทุกๆนามปากกาค่ะขอบพระคุณมากค่ะ น่ารักจัง คนดีดวงดาวในดวงใจ มากกว่าคิดถึงและห่วงใยตลอดเวลานะคะ คือสายใจใช่เครื่องกล นั่งลงข้าง เตียงคนไข้ แล้วใจหาย นี่ตัวฉัน ทำสิ่งใด ลงไปหนา มองสายยาง ที่โยงยั้ง รั้งชีวา หยาดน้ำตา ทะลายล้น สุดทนมอง เครื่องช่วยวัด ประกาศผล บนจอเครื่อง ถุงโลหิต ขนาดเขื่อง ช่วยปกป้อง สายน้ำเกลือ จุนเจือไว้ ได้ประคอง ชีพจร วอนขอร้อง เต้นต่อไป หัวใจเอย แม้จะเหนื่อย อีกสักนิด ฉันคนนี้ ยังทวงสิทธิ์ แทนเห็นไหม นะ ขอร้อง ไม่ต้องใช้ เครื่องกลไก ทุกทุกสาย ต่อผ่านใจ ฉันถึงเธอ ขอโทษนะ คนแสนดี ของดวงใจ ต่อนี้ไป เฝ้าเคียงกาย ไม่พลั้งเผลอ สายสีแดง เพียงเส้นเดียว เกี่ยวโยงเธอ พร้อมเสมอ ถ่ายเทให้ ด้วยใจจริง ประคองกาย ให้ลุกนั่ง รั้งรอก่อน จงพักผ่อน เพื่อเพิ่มแรง สู้ทุกสิ่ง ห้องสี่เหลี่ยม ไม่จำเป็น เข้าพักพิง เตียงคนไข้ จงละทิ้ง อย่ามองมัน ฉันจะเป็น เช่นสายยาง ระโยงใย เป็นทุกสิ่ง ที่ขาดหาย ให้เธอนั้น สายสีแดง แห่งเข้าใจ ไร้ขอบกัน หายไวไว นะจอมขวัญ ฉันรักเธอ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
