นิทานนาฬิกา1

เจรนัย

มีคุณยายอายุไขกว่าเจ็ดสิบ
ขายทองหยิบแถวเกษตรเขตบางเขน
ลูกทั้งสี่มีแต่คนเหลวเยี่ยงเลน
ไม่เคยเห็นหน้ามันมากว่าสิบปี
     คนที่หนึ่งมันฉลาดเรียนวิศวะ
ไปทำงานเป็นกะกับบริษัทสี
เงินเป็นแสนแต่ถึงยายนั้นไม่มี
มีแต่เที่ยวเริงนารีทุกๆคืน
     คนที่สองก็ใช่ย่อยมันเรียนหมอ
จบสอพลอจนได้ดีนี้สุดฟืน
แต่ยายเจ็บกับไม่เหลียวแทบทนกลืน
ไม่มีเงินมันมันไม่ฟืนรักษายาย
     คนที่สามนั้นเป็นสาวจบบัญชี
มีไมตรีอยู่พักหนึ่งแล้วจึงหาย
เอาอะไรมาให้เซ็นแล้วก็กลาย
สุดท้ายรู้เป็นหนี้ตายตั้งหลายใบ
     คนที่สี่นี้ไม่อยากจะพูดถึง
เรียนไม่จบอดได้ซึ้งให้สดใส
ออกจากบ้านหายหน้าตาไปแสนไกล
แต่จดหมายนั้นมีให้อยู่ทุกวัน
     ในที่สุดก็มาถึงวันเกิดยาย
แต่ลูกหลานก็ยังหายอะไรนั่น
เลวสิ้นดีไอ้พวกนี้ทำไมกัน
พันธ์ไหนนั่นมันถึงเลวจนเหม็นคาว
     แต่กิ๊งก่องหน้าบ้านยายเริ่มดังส่ง
ลูกสุดท้องก้มกราบลงตรงแทบเท้า
แม่ครับแม่ผมขอโทษทุกเรื่องราว
แล้วไปอยู่กับเขาที่ชานเมือง
     ทุกวันนี้ยายไปอยู่แถวเมืองนน
มีชีวิตเหมือนหลุดพ้นหนทางเก่า
ลูกที่รักใช่เรียนดีมีแต่เขลา
ธรรมซิเคล้าชีวิตชื่นรื่นเริงใจ