รอยทราย สมิหรา

ม้าก้านกล้วย

...ทุกครั้งที่มีโอกาสได้เยี่ยมเยียนหาดทรายและฟองคลื่น 
...อดไม่ได้ที่จะต้องจารึกชื่อ ใครคนหนึ่ง ไว้บนผืนทราย 
...ที่สมิหลานี้ก็เช่นกัน บรรจงเขียนแล้วยืนดูสายน้ำ 
...ค่อยๆซัด ค่อยๆสาด ค่อยๆลบ
...ให้ชื่อนั้นค่อยๆเลือนหายไปต่อหน้า...หายไปจากผืนทราย 
...แต่ก็ยังคงฝังแน่นอยู่ในความทรงจำ ไม่เคยเลือน 
...แล้วจู่ๆก็ฉุกคิดถึงอีกชื่อหนึ่งขึ้นมา... 
...ทว่า...เพียงเริ่มต้นจรดนิ้วลงบนผืนทรายอันราบเรียบ
...แล้วขีดเขียนเป็นลายเส้น หักคด ลดเลี้ยวเป็นตัวอักษรได้เพียงไม่กี่ตัว 
...ประหนึ่งเกลียวคลื่นไม่เป็นใจ...ก็มีอันต้องซัดสาดมากลบเกลื่อน 
...ให้จางหายไปต่อหน้าในทันที 
...พยายามขีด...พยายามเขียน...กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง.... 
...ผืนทรายก็ยังคงเป็นผืนทรายอันราบเรียบ...เช่นเดิม 
...ฤาเพราะคืนนี้..เป็นคืนที่...สมิหลาไร้จันทร์ 
...ทุกอย่างจึงเงียบงัน สงบนิ่ง และอึมครึม! 
...สมิหลา ยามไร้จันทร์...มันช่างอ้างว้าง มืดมิด และเงียบสงัด 
                                        
                                                      อัลมิตรา 
วันนี้ ที่ชายน้ำจรดชายฟ้า
ริมหาดสมิหราสงขลาสวย
ทิวสนยาวสุดตาระอาระทวย
ตังกวนช่วยบดบังลมระทมระทด
เขาเล่าว่าแหลมสนบนชายหาด
มีคนวาดชื่อชายลายสลด
แต่น้ำเค็มไม่เต็มใจไม่ชื่นชด
แม้น้ำลดยังลามลบจนกลบเลือน
หน้าเขาแดงโกรธาจนหน้าแดง
คงหน่ายแหนงใจนางช่างกลบเกลื่อน
รักมีหนึ่งพึงใจใช่แชเชือน
แต่ยังเพื่อนใจอีกหนึ่งซึ่งซ่อนไว้
เกาะยอที่ขอบฟ้าน่าจะรู้
รักก็อยู่รักก็หวานปานแสงไข
รักก็มอบรักก็หวังทั้งหัวใจ
แล้วทำไมซ่อนรักไว้ ทำไมหนอ
วันนี้ ที่ชายน้ำ หน้าเกาะหนู
มายืนอยู่ฟังบรรยายทรายตัดพ้อ
ทั้งเกาะแมว ทั้งเงือกสาว เฝ้าแต่รอ
เรื่องย่อย่อ ฟ้องพลาง บ้างปลอบใจ
เก้าเส้งเข้าข้างอย่างออกหน้า
วชิรา นิ่งฟังยังสงสัย
แหลมทรายแหลมสน ก็จนใจ
เพราะอย่างไร ยังมั่นใจ ในรักเธอ
เถอะถึงแม้ใจเธอนั้นปันไปบ้าง
อดีตกลางฝันเก่าเหงาเสมอ
ไม่เรียกร้องลบเลือนลางล้างละเมอ
วันนี้เธอ ยังยืนยัน มีฉันคนเดียว 

(ม้าก้านกล้วย)