สังคม-คน-ความโง่
จิรัฐิติกาล
ฉัน...โง่กับความอยาก?
ชื่อเสียงศักดิ์-การยอมรับ-ความโดดเด่น
แม้ทิ้งทุกอย่างที่ฉันเป็น
สังเวยเซ่นตัณหา-ความต้องการ
และนี่นิยามโลกสับสน
ดี-เลวคละปนมีสืบสาน
อุดมการณ์-หน้าตา-การงาน
ต้านทาน-จับจด-เห็นแก่ตัว
ฉันต้องศึกษาอีกมากแยะ
คน-แพะ? ป้ายสีเปรอะสังคมชั่ว
ฝักใฝ่ผลประโยชน์หน้าตามัว
ปกปิดกลัวใครล้วงรู้ลึก!
แล้วมนุษย์ก็คือหุ่น
ลงทุนทำอย่างชาด้านความรู้สึก
ยอมเป็นทาสให้วัตถุคุมสำนึก
จุดเพลิงศึกฆ่าฟันแก่งแย่งกัน
...จนมีควายลุกทิ้งสายรั้งคาด
ประกาศขอทำตามความฝัน
อยากเป็นมนุษย์เพื่อฝ่าฟัน
ด้วยมั่นจะรังสรรค์ให้คุ้ม ค่าของคน
ท้ายสุดฉันอยากเป็นควาย
ให้รั้งสายปล่อยเลยไร้ใครสน
ดีกว่าเป็นมนุษย์ทุกข์ทน
ถามหา ค่าของคน ให้อายควาย!
กลางเมืองเรืองเจริญมีเพียงร่าง
ละวางคำ คุณค่า ปราศความหมาย
ตึกยิ่งสูงเสียดเคียงคู่-ทำลาย
กับความตายเสียดายชีพ-ใครใช้คุ้ม?