บนสนามหญ้าใต้เงาร่มไม้ กับเช้าวันไหม่ ยังไม่มีใครมาที่นี่ สวนสาธารณะ บรรยากาศดี ๆ แสงตะวันเริ่มมี ความอ่อนโยนสาดมา คนเมาฝันคนหนึ่ง ทอดตัวยาว อิงหลังสัมผัสหมอกเช้า ที่เปื้อนหญ้า เหม่อมองไปตรงนั้น ท้องฟ้าใกลตา อยากรู้จังว่าเธอกำลังมีเวลาเพื่อใคร สำหรับคนที่นี่ ตรงนี้แล้ว เส้นความรู้สึกผะแผ่ว อ่อนไหว มีชีวิต ตามความสุขตัวเอง ไม่แคร์อะไร เพราะเธอเป็นคนเดียวที่แคร์ไปแล้วหมดใจ ...ชีวิตต่อไป จึงเพื่อเธอ...