หน้าส่วนตัว
...หวนรำลึกถึงความหลังเมื่อครั้งเด็ก
ตอนยังเล็กเด็กนักพักอาศัย
เปรียบท้องนาถิ่นทุ่งคุ้งพงไพร
ศิวิลัยซ์กว่าแดนใดในโลกา
...ต้นประดู่ยังโบกไกวใบไม้ไหว
เสียงก่อไผ่ดังระพินทร์ศิลป์ภาษา
เหมือนขานตอบปลอบขวัญวันกลับมา
ทั้งพฤกษากลิ่นละมุนกรุ่นกำจร
...ตะวันเคลื่อนเดือนดับลับขอบฟ้า
หมู่ปักษาถลาบินเหนือสิงขร
มนต์สเน่ห์ไอดินถิ่นบ้านดอน
ดงละคร นามนี้มิอาจลืม...
ดาวสีหม่น 3 มี.ค. 2546 18:10 น. - ID 30094 
939
9
0
3 มีนาคม 2546 18:19 น. - comment id 111896
มารำลึกถึงความหลังครั้งเยาว์วัย...ด้วยคน บทหลังสุดแต่ได้เฉียบจริงๆ....
3 มีนาคม 2546 18:39 น. - comment id 111900
ให้กับความสดใสอันสดสวย...อ่านทุกครั้ง...ก็อิ่มเอมใจ......ทุกที
3 มีนาคม 2546 19:34 น. - comment id 111923
อยากไปหา ไปเห็น ความเป็นอยู่ด้วยจัง
3 มีนาคม 2546 20:53 น. - comment id 111943
Cool~~~
3 มีนาคม 2546 21:33 น. - comment id 111949
แก่แย้ว ก้อเงี้ย อิอิ ชอบนั่งทวนความหลัง
3 มีนาคม 2546 23:07 น. - comment id 111974
ประดู่โยกใบกราวคราวลมพัด ฝูงปลากัดไล่ปลากิมริมขอบหนอง ปูกะตอยเลาะไล่ไต่ริมคลอง คิดถึงน้องไปกรุงมุ่งศิวิลัยซ์ กลับบ้านซะทีเถิด อัลมิตราเขากำลังชวนแน่ะ
4 มีนาคม 2546 00:15 น. - comment id 111998
ตอนเด็ก... ตัวเล็กเล็ก..เดินตามพ่อ... บางครั้ง..มีบ้าง..ที่นั่งรอ.. พ่อจะง้อ..ขี่คอ..รอบรอบบ้าน... อิอิอิ... เรน..ขอบคุณค่ะ...
4 มีนาคม 2546 22:02 น. - comment id 112202
(o^___^o)
4 มีนาคม 2546 22:40 น. - comment id 112208
เกิดความรู้สึกดื่มด่ำดีจัง
8 มีนาคม 2546 13:01 น. - comment id 112934
เฮ้ย ! สูดอากาศ ฉดชื่นจางค่ะ บรรยายบรรยากาศ ความคิดถึงได้ดีอ่ะจ๊ะ
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
