ในคืนค่ำที่น้ำค้างครางเพลงดึก ฉันใจหายในความรู้สึกที่เธอทิ้งขว้างไว้ เหมือนสุนัขหลงทางเมื่อเจ้าของไม่ต้องการมันก็ไร้ที่ไป ได้แต่รอนแรมหาที่อาศัย--กับชีวิตเปื้อนฝุ่นไปแค่วันๆ แล้วพรุ่งนี้จะมีฟ้าไหนให้หนุนนอน ยังไม่คุ้นเลยกับชีวิตแรมรอนที่เธอเลือกให้ฉัน กลางคืนหนาวกว่าเก่า--ดาวบนฟ้ายังแอบรำพัน ทางที่เดินไม่รู้สึกเลยว่าสั้น---- เพราะความเดียวดายคอยกระซิบข้างหูทุกวันยังอีกไกล
6 กุมภาพันธ์ 2546 22:05 น. - comment id 107866
เห่อ ๆ พี่วาแต่งได้เหมือนตอนเอมกะพี่กี้มะเข้าจากานเรยอ่ะนะ หุ หุ หุ พี่กี้บอกว่า หูตกทุกทีอ่ะนะ ตอนเจ้าของทิ้ง คริ คริ เค้าก็พูดจาอ้อนน่ารักดีเนอะ พี่วาว่าไม๊
6 กุมภาพันธ์ 2546 22:51 น. - comment id 107875
โหย ชอบจริงชอบจัง
6 กุมภาพันธ์ 2546 23:49 น. - comment id 107885
ไม่ใช่เรื่องแปลกของชีวิตที่จะเหงา ในคืนที่ไร้ใจ..และความคิดถึง ลำบากเนอะ..เวลาไม่มีใครเนี่ย เนื้อย...เหนื่อย
9 กุมภาพันธ์ 2546 22:17 น. - comment id 108286
โห..ยัยเอม ไม่ต้องมาสวีทให้บาดตา บาดหูจะได้มะ ....มันบาดใจ ละอองน้ำ ..ขอบคุณค่ะ สำหรับคำชม สีน้ำฟ้า....ใช่ เวลาไม่มีใคร ลำบาก แต่ก็เป็นสุขดีเนอะ อีกแบบนึง