เกลียดนัก...ระยะทางที่ห่างไกล ยามคุณป่วยไข้ใจมันร้อนรนแทบทนไม่ได้ อยากอยู่เคียงคุณ ช่วยบรรเทาอาการไม่สบาย คอยดูแลจนคุณหาย...บังคับให้ทานยา คุณจ๋า...ปวดมากไหม ผมใคร่รู้ ใจอยากอยู่ดูแลและห่วงหา อ๊ะ...นั่นอีกแล้ว ทำไม? ไม่ทานยา โธ่! คุณจ๋า...ทานเถอะนะ จะได้หายไวไว ถ้าหายแล้ว ผมจะให้รางวัล เป็นขนมสักอัน...คุณว่าจะดีไหม ถ้ากลัวอ้วน ห่วงว่าขนมจะหวานไป งั้นผมจะให้ยาแบบใหม่ อีกขนานก็แล้วกัน (อิอิ)
1 มกราคม 2546 17:28 น. - comment id 102858
งือ ๆ ตี๊ฮักจาใจร้ายอะไรขนาดน้านอ่ะคะ น่า ๆ เดี๋ยวทานเองอ่ะจ๊ะยา ว่าแต่ว่าอ่ะ ยาเม็ดใหญ่มะอ่ะคุง อ่อ ๆ นี้ ๆ เอาขนมมาล่อนู๋หรอ เชอะไม่มีทางอ่ะ (ชำเลืองตามองไปที่ถุงขนม เอื๊อก ๆ กลืนน้ำลายลงคอ)
2 มกราคม 2546 07:10 น. - comment id 102894
ยามป่วยไข้..ใจจ๋า..รอยาป้อน.. ก้ออยากอ้อน..มีคุณ..อยู่ใกล้ใกล้.. จาปวดหัว..ตัวร้อน.. เพราะคุณไกล.. คุณหายไป.. เปนไข้.. ใจทรมาน.. จาห่มผ้า.. ก้อร้อน.. เหงื่อไหลหยด. ก้อเรยยงด..ผ้าห่ม..พรมน้ำอุ่น.. มีคุณ..อยู่ใกล้..ใจร้อนรุ่ม... ขอคอยลุ้น คุณมา. พาหาหมอ..(อิอิอิ..)..ดีกว่า.นะค่ะ.. ... เรนขออนุญาต.. ก้อ... เด็กใหม่.. หัดแต่ง..นะค่ะ.. ซาหนุกๆๆ... นะค่ะ.. แว๊ปป...
2 มกราคม 2546 09:30 น. - comment id 102917
หุหุหุ... ไม่ใจร้ายหรอกครับคุณ แต่ถ้าไม่ทาน สงสัย... พี่จะได้พาคุณไปหาหมอนี่สิครับ ดีครับ เรนจัง น่ารักดีครับ กลอนของเรนน่ะนะ แต่ที่รักของผมเค้าไม่ชอบทานยา ไปหาหมอนี่สิครับ สงสัย...