บนทางที่ร้างแล้ง ลมพัดแรงใบไม้ไหว บ้างหล่นจากขั้วใบ บ้างสั่นไหวอยู่ไปมา นั่งดูใบไม้แห้ง ยิ่งลมแรงเจ้าคงล้า เอื้อนเอ่ยคำอำลา ทอดกายาลงซบดิน ฉันเป็นแค่คนหนึ่ง ที่ซาบซึ้งถึงสูญสิ้น ทุกครั้งที่โบยบิน ทุกครารินหลั่งน้ำตา ลมพัดใบไม้ไหว ดังปลอบใจให้หาญกล้า เข้าใจในคำลา ว่าผ่านมาเพื่อผ่านไป