หน้าส่วนตัว
ยืนโดดเดี่ยวเดียวดายกลางสายฝน
ปล่อยน้ำตาร่วงหล่นเปื้อนบนหน้า
ความหนาวเหน็บล่วงล้ำซ้ำกายา
แต่ทว่ากลับชาชินสิ้นอาทร
กายอ่อนล้าแต่ใจฝืนยืนนิ่งเฉย
ลมรำเพยพัดโบกวิโยคย้อน
ช่วยกระหน่ำซ้ำเติมความร้าวรอน
หมดสติไปก่อนที่จะรู้ทัน
ลืมตาตื่นครั้งแรกแปลกใจยิ่ง
ดูทุกสิ่งรอบกายคล้ายสวรรค์
แล้วใครหนอมายืนจ้องมองตากัน
คงเป็นโรงพยาบาลอย่างแน่นอน
หมอใช่ไหมยิ้มละมุนอบอุ่นนัก
เธอทายทักแล้วตรงมาหาฉันก่อน
พร้อมจูงมือไปยังที่มีห้องนอน
ปากพร่ำสอนให้หลับตาอย่าวุ่นวาย
แต่ที่นอนนั้นเล็กเสียเหลือเกิน
คิดประเมินกว้างเพียงศอกเห็นจะได้
เธอบอกว่าแค่นี้แหละหลับสบาย
โรคจะหายหมดทุกข์สุขทวี
ตาใกล้หลับกลับยินเสียงใครมาบ่น
ฟังเสียจนจำได้ความหมายนี้
ไปไม่กลับหลับไม่ตื่นฟื้นไม่มี
แสงริบหรี่พลันมืดลับดับสิ้นลง
ศิริลฤณ 9 ต.ค. 2545 20:26 น. - ID 24157 
815
0
0
10 ตุลาคม 2545 17:04 น. - comment id 85944
เขียนกลอนได้ดีจัง....... พี่มาให้กำลังใจจ๊ะ
12 ตุลาคม 2545 19:07 น. - comment id 86877
ขอบคุณค่ะพี่ธนรัฐ แวะเข้ามาโดยไม่ได้ล็อกอิน.....แล้วก็รีบไปด้วยค่ะ.....บายก่อนนะคะ ขอบคุณอีกครั้งค่ะ
13 ตุลาคม 2545 14:58 น. - comment id 87118
=^U^= ฮีอ....เศร้า
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
