ยินดีที่ได้รู้จัก...

ชาวหาดวาดกวี

พบกันหน้าลิฟต์ ...ในลิฟต์อีกทีไม่ทันสบตา
เธอมัวแต่ก้มหน้า  ก้มตา ฉันเก็บสายตาไม่ทัน
รอว่าเมื่อไรเธอจะมองมาทางนี้  ที่มีฉัน
รอถึงชั้นสาม  อ้าว...เธอต้องไปแล้วเหรอ
คนอะไรน่ารักจัง  อยู่มานานเพิ่งจะเจอ
แรกคิดว่าเธอสอนคณิตศาสตร์  ศาสตร์น่าเวียนหัว
เดาไปเดามา....เอ่อ...เรียนวิชานี้น่ากลัว
เลขเต็มหัว...เป็นเด็กเรียนล่ะสิจารย์
ตอนบ่ายๆฉันง่วงนอน  แวบไปเปิดเมลล์อ่าน
เจออาจารย์โพสต์มีจักรยานภูเขาจะให้
สำหรับนักศึกษาที่ต้องการจักรยานแต่ยากไร้
รีบมาเก็บมันไปสิครับจอดพิงอยู่หน้าห้อง
อืมมม...ยี่ห้อดีแต่คงต้องซ่อมก่อนขี่ท่อง
แต่ก็ไม่ต้องจ่ายเงินเนี่ยสิที่เราชอบ
ว่าแล้วก็อีเมลล์บอกอาจารย์ในจดหมายตอบ
ว่ามีใครมาหอบจักรยานไปหรือยัง คะจารย์
อาจารย์บอกว่ายังหรอก (ทั้งที่ประกาศไปหนึ่งสัปดาห์ผ่าน)
ฉันยิ้มหน้าบานรอไปยลโฉมเจ้าเหล็กภูเขา
ทั้งรู้ว่าอาจารย์เป็นกวีมาบรรจุสอนแทนกวีเก่า
เราก็อยากไปทำความรู้จัก...ก็เราเห่อว่าเป็นกวี
บอกว่ามาดูจักรยานสิ  บ่ายกว่าๆนะห้องเบอร์นั้นนี้
เราก็รีบรี่มาไม่ให้ผู้ใหญ่รอนาน...
มาถึงห้องเปิดแต่ไม่มีคนอยู่แต่กระดาษแปะไว้ให้อ่าน
บีไร้ท์แบ็ค อาจารย์เขียนไว้...อืมม รออีกหน่อย
กลับมาอีกทีห้านาทีเคลื่อนคล้อย
เคาะประตูค่อยๆ ก็อกๆ เฮลโล่ เฮลโล่
มีเสียงกุกกัก ประตูเปิดพลั่ก เกือบคมำหน้าโผล่
เห็นหน้าจารย์แล้ว โอ้.....มายกู้ดเนส อิส ยู นั่นเอง.