ฉันถือแหเก่าคร่ำคร่า ออกเรือจากริมฟ้า มุ่งหน้าไปกลางทะเลดาว.. ท่ามกลางความมืดและเหน็บหนาว ฉันทอดแหเอา ได้ดาวคราวละแปดเก้าดวง มีดาวบางดาวบางดวง ฉันทำหล่นร่วง เพราะแหนั้นเก่าเหลือใจ พรุ่งนี้จะขายดาวไป พร้อมทั้งตั้งใจ เก็บดาวสุกใสดวงนั้นกำนัลเธอ..
หมอกจาง 11 ก.ย. 2545 14:48 น. - ID 22368 
1076
2
0
11 กันยายน 2545 15:03 น. - comment id 75624
I think that this poem of yours is deep in meaning. The way you expressed it is so unique. Can you just give all the stars to the person? Why do you have to sell some of them and give only one? Anyway it is a nice poem. I like it.
11 กันยายน 2545 23:08 น. - comment id 75699
คิดเหมือน MW เลย เหมือนมันเป็นสัญลักษณ์ กำลังคิดจะตีความอยู่เลยนะ แต่ไม่รู้ว่าคนแต่งตั้งใจรึเปล่า
13 กันยายน 2545 13:28 น. - comment id 76113
ไม่รู้เหมือนกันแฮะ มันมาจากการตื่นนอนมาดูฟ้าในกลางดึก แล้วเรื่องราวมันก็ดำเนินไปของมันเอง กลับมาอ่านแล้วคิดๆ บางทีมันอาจแทนอะไรสักอย่างที่ซ่อนในจิตไร้สำนึกมั้ง...ว่าไป
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
