เป็นไฉนตัวเราถึงเศร้าหมอง หรือว่าครองแต่ทุกข์สุขสูญสิ้น ความละเหี่ยระโหยมาโรยริน ยามถวิลถึงใครที่ไกลตา ในซอกหลืบว่างว่างอย่างคืนนี้ มันเกินที่จะเรียงร้อยถ้อยภาษา สะอึกอัดความขมตรมอุรา จินตนาการไปในแพรวดาว ลมอะไรเยียบเย็นเช่นคืนนี้ ทุกราตรีไม่เห็นเยือกเย็นเท่า เคล้าประสานน้ำค้างบางบางเบา พลิ้วแพเงาเมฆจางแลลางเลือน ตัวอยู่นี่แล้วหัวใจอยู่ไหนหนอ ถึงได้ท้อเหว่ว้าหาใดเหมือน หยดน้ำตาเจ้ากรรมยิ่งย้ำเตือน คิดถึงเพื่อนพ้องผู้อยู่แดนไกล.
พรระวี 10 ก.ย. 2545 17:49 น. - ID 22304 
720
5
0
10 กันยายน 2545 20:20 น. - comment id 75174
ลมอะไรเยียบเย็นเช่นคืนนี้ ทุกราตรีไม่เห็นเยือกเย็นเท่า เป็นความรู้สึกของคืนเหงาจริงๆ เลยอ่า ชอบๆ
10 กันยายน 2545 20:54 น. - comment id 75209
อย่าเศร้าไปเลยนะคะ........ น้องแก้วมาให้กำลังใจแล้วนะคะ....... เดี๋ยวนี้ไม่เห็นไปโพสกลอนเค้าเลยอ่ะค่ะ..... กลอนให้ความรู้สึกดีมากๆเลยนะคะ....... เหงา.......เศร้า.......... กำลังใจค่ะพี่ณรงค์ ภัทรา.........อิอิ
10 กันยายน 2545 21:07 น. - comment id 75227
สงสัยใจจะหายไปไหนอากาศน่ะค่ะ ... เพราะนะค่ะ แต่รู้สึกเย็น ๆ
10 กันยายน 2545 21:23 น. - comment id 75253
คิดถึง พรระวี เลยมาอ่าน ให้กำลังใจค่ะ
10 กันยายน 2545 21:23 น. - comment id 75254
คิดถึง พรระวี เลยมาอ่าน ให้กำลังใจค่ะ
10 กันยายน 2545 22:39 น. - comment id 75326
(o^___^o)
11 กันยายน 2545 05:25 น. - comment id 75430
ขอบคุณทุกท่านครับ ท่านข้าวปล้องหายไปไหนนานครับ ?
11 กันยายน 2545 09:08 น. - comment id 75493
หน้าส่วนตัว
^*^
^*^
^*^ .อ่านแล้วรู้สึก..
ได้ถึงความคิดถึงเลยจ้า..
ได้อารมณ์ดีมากมากเลย^*^
^* ^ .....................................^*^
27 กันยายน 2545 21:32 น. - comment id 81557
เพราะมากๆเลยจ้า.....ชอบจัง
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
