เมื่อลืมตาตื่นพบแล้วว่าเธอไม่อยู่ที่นี่ เหลือเพียงร่องรอยไออุ่นที่เคยมี เหลือไว้เพียงสิ่งดี-ดีในความทรงจำ ที่ตรงนี้เคยมีเธอ... ระเบียงที่เธอเคยนั่งฝัน กระถางต้นไม้ที่เธอเฝ้าดูแลมัน.. สองมือโอบกอดที่ต้อนรับฉันยามตื่นขึ้นมา กับข้าวฝีมือเธอ ห้ามฉันเสมออย่ายุ่มย่าม ห้ามเข้าไปในครัวจนกว่าจะตักใส่จาน เป็นรสรักหวานส่งมาให้ฉันกิน ฉันยิ้มทั้งน้ำตาเกือบลืมไปแล้วเสียสิ้น ว่าตอนนี้เธอไม่อยู่ได้ยินไม่รับรู้ความคิดถึงที่ฉันมี หลับตาด้วยความร้าวไหว หัวใจร้องไห้ยิ่งกว่า นานเท่าไหร่แล้วที่เธอไม่กลับมา แต่วันเวลากลับไม่ลบเธอจากใจ
6 สิงหาคม 2545 21:52 น. - comment id 65520
อ่านแล้วก็หิว..เอ่อ..ไม่ใช่สิ อ่านแล้วก็เหงา -_-
6 สิงหาคม 2545 21:57 น. - comment id 65522
โธ่! แมวซนของป้า ทำซึ้งเป็นด้วย ป้าน้ำลาย เอ้ย! น้ำตาหยดแหมะ ป้าว่าซนไปรดน้ำต้นไม้นะ ปัดกวาดหยากไย่ห้องครัว ถูระเบียงให้ทั่วๆ แล้วเลียตัวก่อนนอนนะจ๊ะ^_^
6 สิงหาคม 2545 22:50 น. - comment id 65544
นานเท่าไหร่แล้วที่เธอไม่กลับมา แต่วันเวลากลับไม่ลบเธอจากใจ --- อืมใช่ครับ โบราณว่าไว้... อยากจะลืม ลืมอย่างไร ใจยังรัก อยากจะหัก หักอย่างไร ใจยังหลง อยากจะลืม ลืมอย่างไร ใจผะวง อยากจะหัก หักไม่ลง สงสารใจ เป็นกำลังใจให้ครับ
7 สิงหาคม 2545 01:07 น. - comment id 65586
อ่านแล้วก้อคิดถึงเธอคนนั้นเหมือนกันนะ...... คนนั้นนะ.... เธอนะแหละ.... คนอ่านไง อิอิ
7 สิงหาคม 2545 05:55 น. - comment id 65608
It is such a sad story. Deep emotional expression. Touch my heart ,.. na
7 สิงหาคม 2545 23:43 น. - comment id 65767
มาซับน้ำตาจ๊ะ โอ๋ๆๆๆๆๆๆๆ
12 สิงหาคม 2545 11:49 น. - comment id 66653
T_T ฮือๆๆ