เพราะเพื่อนกันจึงสรรเสริญ

พรระวี

ขอเรียงร้อยสร้อยศรีวจีหวาน
ฝากฝังผ่านเพื่อนพ้องน้องและพี่
ที่ร่วมสรรค์วรรณศิลป์จินต์กวี
ณ ถิ่นนี้ให้ประจักษ์กันสักครา
	ท่านวฤกกลกานท์ชำนาญมาก
	ศิลปะเชี่ยวกรากฝากภาษา
	ฉันทลักษ์อักษรกลอนนานา
	เรียงร้อยมามิขัดจัดผจง
ท่านณธีร์อาจารย์สานเชิงกาพย์
เป็นที่ทราบตรึงใจคนไหลหลง
นกตะวันเสน่หาป่าดอยดง
แต่ในวงกวีไม่หนีใคร
	ทะเลขวัญกัลยาเหว่ว้าหมอง
	น้ำตานองด้วยมิรู้รักอยู่ไหน
	แสนซมเศร้าร้าวรานปานขาดใจ
	มีไหมใครเยี่ยวยารักษาที
ม้าก้านกล้วยรื่นเริงในเชิงอรรถ
แฝงด้วยปรัชญาสง่าศรี
น้องหลินยอดกมลคนแสนดี
เชิงกวีสีสันสุดบรรยาย
	ท่านเอม่าจำเรียงเสียงสวรรค์
	ยามรังสรรค์กวีดีเหลือหลาย
	แม้บทกลอนจบไปไม่กลับกลาย
	ยังมิวายแว่วไหวอยู่ในทรวง
ละอองน้ำพร่ำขานหวานวะวับ
ยามสดับซึ้งใจอย่างใหญ่หลวง
ท่านโคลอนเจ้าขาสุดาดวง
ส่งยิ้มร่วงเรี่ยรดบนบทกลอน
	ท่านสาวดอยสำนวนดีกวีศิลป์
	หวานไม่สิ้นสายรักทางอักษร
	ด้วยเชิงเชี่ยวชาญนักทุกวรรคตอน
	ยามเขียนกลอนชนชมนิยมยล
ด้วยใจรักเรียงร้อยสร้อยภาษา
ส่งสารมาสรรเสริญเจริญผล
ยังมีต่ออีกได้ตั้งหลายคน
วันนี้จนปัญญาขอลาที.