๏ โอ้ภาษาพาสิ้นแผกลิ้นแล้ว พากย์ไทยแผ่วเพียงพร่ำคำครูขาน ครั้นเรียนครบจบมาวิชาชาญ เหมือนน้ำผ่านหัวตอนับพอกัน เทอรักฉันมั่นใจหั้ยว่ารักส์ ไม่กล้าทักที่ผิดคิดแผกผัน ทำภาษาพาเพี้ยนเปลี่ยนบทบรรณ ชาติคงสั้นสิ้นสูญดังกูณฑ์ลาญ เมื่อคนไทยไม่รักไทยใครจะรักษ์ ไม่รู้หลักเขียนไทยไว้สื่อสาร เหลือแต่เราเฒ่าแท้แก่โบราณ วันสิ้นปราณปราศพ้นคนเขียนไทย โอ้ภาษาพาเพี้ยนพาเปลี่ยนพากย์ เราไร้รากไร้กอก่อไฉน เขียนอย่างเทศวิเศษศัพท์ว่าจับใจ ถ้อยคำไทยคงสิ้นคนผินดู ๚ ๛
17 มิถุนายน 2545 21:16 น. - comment id 56085
^_^
17 มิถุนายน 2545 22:01 น. - comment id 56103
ความรู้สึกที่ค้างคาใจผมอยู่ก็เรื่องนี้แหละ เคย ทักท้วงกะลูกหลาน มันหาว่าปู่นะแก่หง่อมแล้ว อยู่สบายๆเหอะ ตามเด็กๆไม่ทันหรอก เลยออก จะเงียบงันไปทีเดียว อาจารย์หมอกระทุ้งได้ถูกใจผมจริงๆ ครับช่วยกันคนละไม้ละมือ ก่อนที่ภาษา มันจะวิปริตไปกว่านี้
17 มิถุนายน 2545 22:16 น. - comment id 56106
รู้สึกแบบเดียวกัน
17 มิถุนายน 2545 23:23 น. - comment id 56127
บางทีทัศนะบางคนเขาคิดว่าน่าร้ากมากที่จะทำเด็กด้วยใช้ภาษาเด็กๆให้โลกนี้มีสีสันอย่าจิงจัง จิงใจ เลยนะเพ่....
18 มิถุนายน 2545 08:58 น. - comment id 56156
มาขอบคุณผู้เยี่ยมเยียนเช่นเคยครับ เขียนกลอนนี้เสร็จ คิดอยู่นานเหมือนกันว่าจะนำมาลงไว้ที่นี่ด้วยหรือไม่ เพราะนักกลอนที่นี่มีหลากหลายวัย หลายความคิด แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจว่านำมาเสนอด้วยดีกว่า เพื่อให้รู้ว่าคนแก่ ๆ คิดยังไงกับการใช้ภาษาของเด็ก ๆ คุณพระระวี ... ดอกคูณ .... พอเข้าใจหรอกครับว่าการใช้ภาษาแบบนี้เป็นภาษาวัยรุ่น แต่อดเป็นห่วงไม่ได้ ว่าต่อไป ... ภาษาไทยเราจะเป็นยังไง ทะเลขวัญ ... เป็นทางเปลี่ยนของภาษา บางคนมองว่าน่ารัก ..แหะ ๆๆๆ แต่แก่ ๆ อย่างพ้ม มันตกใจน่ะครับ เอ๋ .... เรียกว่าเป็นช่องว่างของวัยได้ไหมนี่ ผีเสื้อปีกบาง ... ขอบคุณครับที่มาเยี่ยม แล้วมอบยิ้มหวานพิมพ์ใจไว้ให้
20 มิถุนายน 2545 15:16 น. - comment id 56680
ตอนนี้คงต้องบอกพี่วฤกว่า ได้แต่ทำใจค่ะ แต่ก็นะคะ อะไรที่มีคุณค่าที่แท้จริงยังไงเสียก็ต้องมีคนเห็นค่านั้นค่ะ ถึงแม้ถ้ามีการสูญไป แต่ก็ไม่เป็นการหายสาบสูญเพราะจะมีคนที่เห็นค่าและกล้าพอนำขึ้นมาพัฒนาเผยแผเหมือนหลาย ๆ อย่างที่สูญไปแล้วก็มีคนมุ่งมันนำสิ่งเหล่านั้นให้เจิดจรัสขึ้นอีกครั้งในปัจจุบันค่ะ
20 มิถุนายน 2545 15:20 น. - comment id 56681
แผ่ตกไม่เอกไป ขออภัยเจ้าค่ะ