เรื่อยเปื่อย
ฝันหวาน
เหมือนชีวิตไร้จุดยืน
เหมือนกำลังฝืนกับการทำบางสิ่ง
เหมือนหัวใจไร้หลักที่พักพิง
เหมือนทุกอย่างหยุดนิ่ง...ไม่มีที่ไป
การมีชีวิตอย่างไร้จุดหมาย
รู้สึกเหนือยหน่ายกับสิ่งรอบข้างที่ทำให้หวาดไหว
รู้สึกท้อแท้กับทุกเรื่องราวที่มันทำให้ทุกข์ใจ
รู้สึกว่าชีวิตหมดความหมาย......เหมือนกำลังตายทั้งเป็น
นั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยแล้วฟุ้งซ่าน
ชีวิตคนเราก็อยู่ได้ไม่นาน...แล้วทำไมจึงคิดแต่เรื่องทุกข์เข็ญ
ความรู้สึกท้อแท้เบื่อหน่าย...มีได้แต่ควรเก็บมันไว้นอกประเด็น
ใช้ชีวิตอย่างคนมีสติ...จงทำและสร้างแต่สิ่งดี..แม้ไม่มีใครเห็นก็ช่างมัน(เหอะ)