ภายใต้ความไกลความห่าง อาจมีอ้างว้างหวั่นไหว อาจมีบ้างครั้งไม่เชื่อใจ แต่ความห่วงใยก็มากมี คิดถึงมากมายรู้ไหม เธออยู่ไกลรู้สึกไม่ค่อยดี ความระแวงก็เพิ่มขึ้นอีกทวี อย่าว่าอย่างโง้นอย่างงี่ กลับมาซะทีเธอคนดีที่คุ้นใจ
14 พฤษภาคม 2545 14:10 น. - comment id 49446
ยังจำได้ไหม... ว่าให้ใครรอคอยอยู่ตรงนี้ ไกลสุดสายปลายฟ้า...ยังคนึงหานะคนดี อย่าลืมนะมีคนรอตรงนี้ ตรงที่คนดีฝากคำสัญญา
14 พฤษภาคม 2545 14:19 น. - comment id 49447
ความคิดถึง...มันมีมากจน..ล้น...ใจ แต่เราอยู่ห่างไกล...กันเหลือเกินนี่... แต่ก็ไม่รู้...จะทำอย่างไร...ดี... รักเธออยู่ดี...ก็ยังไม่เปลี่ยนแปลง..เลย รอน่ะ...รอเธอแน่... เพราะมีแต่...เธอเท่านั้น...ที่ทำให้ฉันหวั่นไหว... คิดถึงเธออยู่นานแล้ว...ทำยังไง.... ทำได้แต่....นั่งรอเธออยู่ดี..
14 พฤษภาคม 2545 15:26 น. - comment id 49467
เป็นผมผมบุกไปหาเลย รอแล้วรอเล่ามักไม่ค่อยมาหรอก บุกไปถึงบ้านเลย ถ้ามันปิดประตูก็งัดกลอนประตูมัน ถ้ามันยิงสู้ก็วิสามัญเลย (อ้าว...ไปกันใหญ่แล้วน้อ)
14 พฤษภาคม 2545 17:17 น. - comment id 49524
การรอคอย เนี่ย เป็นสิ่งที่ดีนะคะ รอให้สมหวังในรัก
14 พฤษภาคม 2545 21:27 น. - comment id 49569
ความห่างไกล มักทำให้ใจไหวหวั่น แต่ความรักที่อยู่ในใจนั้น ไม่เคยไหวหวั่น..เหมือนกับหัวใจ.... ^-^
15 พฤษภาคม 2545 00:48 น. - comment id 49636
ได้ยินแล้วรีบกลับมาด่วนนะคับผม